තාත්තා, මල්ලි, පුතා සහ සැමියා

මීට  කාලෙකට ඉහත ඉඳන්  බ්ලොග් ලෝකෙත් වෙනත් බොහෝ තැන් වලත් තාත්තලා ගැන කියවා ඇති අතර ඒ හැම කියවීමකදිම මගේ තාත්තා ගැන දැනෙන්නේ අපරිමිත ගෞරවයක්.. තාත්තලා දරුවෝ ගැන හිතන එක ඒ තරන් දුලබ දෙයක් නෙමේ.. ඒත් සැමියෙක් තම බිරිඳ ගැන හිතන  විදිහ එක්ක මගේ තාත්තා ගැන කියන්න මට වචන නැහැ.. දැන් නම් මම එවැනි ලිපි කියවනවා හරි අඩුයි.

එසේ අප වෙනුවෙන් බිරිඳ වෙනුවෙන් තමන්ගේ හීන කැප කරන තමන්ගේ ජිවිතය කැප කරන තාත්තලා   ඇත්තේ අතලොස්සක් බව සක් සුදක් සේ පෙනෙන කියවීම් මට වැඩි වැඩියෙන් මගේ තාත්තා ගැන සිතන්න බල කරයි.. ඇයි තාත්තා සාමාන්‍ය තාත්තෙක් නොවුනේ... ඇයි හිතුමානෙපට වැඩ නොකලේ... ඇයි අම්මා වෙනුවෙන් තාත්තා ඒ තරන් කැප වුනේ.. ඇයි අපි වෙනුවෙන් ඒ තරන් කාලය වෙන් කලේ...තමන්ගේ හීන අමතක කලේ.. මේ හැම ප්‍රශ්නයකින්ම  වැඩියෙන්ම හිත රිදෙන්නේ අද අපි තාත්තා මවපු ලෝකේ හිමින් හිමින් පියවර මැනලා තාත්තාගේ හීන ලෝකේ ඇතුලේ ජීවත් වෙද්දි ඔහු අපි ලඟ නැති නිසයි... විශේෂයෙන් මගේ මල්ලි අද ඉන්න තැන දකින්න ඔහු හිටියා නම්... මගෙන් තාත්තා බලාපොරොත්තු උන තැනට යන්න තව පොඩි දුරක් මම යන්න ඕන...
 

මම අර ඉහතින් අහපු හැම ප්‍රශ්නෙකටම පිළිතුර තියෙන්නේ තාත්තගෙම ජිවිතය පිටුපස කියලයි මට හිතෙන්නේ.. ඒ ඔහුගේ විදිහ මිස අපගේ පෙර පිනක් හෝ වාසනාවක් හෝ නොවේ යයි සිතමි.. ඔහු මගේ අම්මාව කසාඳ නොබැඳ වෙන ගැහැනියක් කසාඳ බැන්ඳා නම් ඒ ගැහැනියත් දරුවන් ලද හොත් ඒ දරුවන්ටත් මේ අප ලැබු හැමදේම ලැබෙන බව අද මට වටහා ගත හැක්කේ අන් අයගේ තාත්තලා ගැන කියවීමෙන්මය.. 

මම මගේ සැමියා වෙනුවෙන් කල හැමදෙයක්ම පිටුපස ඉන්නේ මගේ තාත්තගේ හෙවනැල්ල බව කියද්දි ඔහු මාත් එක්ක තරහ ගන්නේ තාත්තා ගැන මගේ හිතේ තියන ආදරය ලඟට ඔහුට කිසිදිනක එන්න නොහැකි බව  පෙනෙන නිසා වෙන්න ඇති.. ඒ ගැන ඔහු මට රිදවන හැම මොහොතකම තවත් වැඩියෙන් තාත්තට ලං වෙන බව ඇයි ඔහුට තේරුන් ගන්න බැරි... ඔබට බොරු කරන්න මට බැහැ.. ඒ ආදරය ලඟට එන්න ඔබට බැහැ......

මගේ මල්ලියි මමයි බාහිර පෙනුමෙන් පොඩ්ඩක්වත් එක වගේ නැහැ... හරියට වෙන දෙමාපියන්ගේ වගේ.. (ඒ වගේ තවත් අයියෙකුයි, නංගියෙකුයි ඉන්නවා අපේ පවුලේ..) මල්ලිට ඉස්සර අපි විහිලු කරනවා කාගෙන් හරි ඉල්ලන් ඇවිත් කියලා.. අඬන එක තමයි එයාගේ උත්තරේ... අපි දෙන්නා පොඩි කාලේ රන්ඩු වෙද්දිත් හැමදාම මල්ලි මට දිනන්න දෙන්නේ එයාගේ ඇස් වල කඳුලු පිරිලා තියෙද්දි.. ගෙදරින් බැනුන් අහන්නෙත් එයා... O/L කාලේ මට හොඳට මතක සිදුවීමක් තියනවා මගේ වැරැද්දකට තාත්තා හොයන්නේ බලන්නේ නැතුව මල්ලිට බැනපු.. එදත් මගේ මල්ලි වචනයක් වත් මට එරෙහිව කිව්වේ නැහැ.. අපි අතර තියන ආදරය වචනයෙන් ප්‍රකාශ උනු දවසක් තියනවා මගේ ජිවිතයේ කිසිදවසක අමතක නොවෙන...එදා තමයි මම හරියටම තේරුන් ගත්තේ මම මොනවා කලත් මල්ලිගේ ආදරය වෙනස් නොවෙන බව...

ඉතින් මගේ සැමියා මෙන්න මේ ආදරයත් තේරුන් ගන්නේ නැහැ.. ඔහු කියන දේ නොඅහන මම මල්ලි කියන දේ එක පාරින් අහන බව මට රහසින් කියමින් මගේ හිත රිද්දන ඔහු කොහොමද මගේ හිතට ලං වෙන්නේ... ඔබට බොරු කියන්න මට බැහැ.. ඔබට ඒ ආදරය ලඟට එන්න බැහැ...


මගේ ඉවසීමේ සිමාව පනින්නේ ඔහු මාව රිදවන්න මගේ පුතාව භාවිතා කරපු දවසේ ඉඳලා... ඔබට බොරු කරන්න මට බැහැ.. අම්මා කෙනෙක්ගේ ආදරය ලඟට එන්න ඔබට බැහැ... රිදවන්න එපා මාව මට වෙනස් කරන්න බැරි දේවල් වලට.. මට අද ඔබව දකිද්දි මතක් වෙන්නේ පුංචි කාලේ කියවපු කතාවක්. මගේ ජිවිතයේ  ඉන්න ඕන නියම තැන ඔබ ඉන්න.. අනිත් හැමෝම ඒ ඒ අයට හිමි තැන්  වල ඉඳිවි නොවෙනස්ව...

Don't Hurt Me.

ඔබට ආදරය කරන්න මම හිතුවේ නැහැ.. ඒත් දැක්ක දවසේ ඉඳලා මම ඔබට ආදරය කරන්නේ අද මම ඉන්න තැනට එන්න හදපු ඉණිමඟ කඩලා බිඳලා දාන්න නම් නෙමේ.. ඔබට මාව අද හිමි වුනේ ඒ ඉණිමඟ කැඩෙන්න නොදි මට ඉහළට නගින්න තමන්ගේ කාලය වැය කරපු අය නිසයි... ඒ ඉණිමඟේ එක ඉණ්නක් හරි හරියට නොබැන්දා නම් මම අද මෙතන නැහැ... අන්න ඒක ඔබට තේරුන්ගන්න පුලුවන් නම් මම හැමදාම ආදරය කරපු ඔබේ ඇස් දිහා බලන්න මම බය නැහැ... ඔබට එය තේරුන් ගන්න බැරි නම් ඕනම වෙලාවක මගේ ජීවිතයෙන් යන්න දොරඟුලු ඇරලා...





ප. ලි. :  මගේ ජීවිතයට මෙතෙක්  ලොකුම බලපෑමක් කල ඔහුට යන්න කියලත් නොයන එක වෙනම කතාවක්.... මම ඔහුගේ දෙමාපියන්ගෙන් බැනුන් අහනවා ඔහුව වෙනස් කලා කියලා.. මම කලේ ඔහුට ඔහු වෙන්න දීපු එක විතරයි කියලා කොහොමද මම පැහැදිලි කරලා දෙන්නේ...බැඳිම් කියන පැටලුනු නූල් බෝලය ටිකෙන් ටික ලිහාගෙන යන ගමනේ අහම්බෙන් නැවතුනු මේ නිම්නය දිහා ඉහළ අහසේ ඉඳලා බලන්න, වළාකුලක් වගේ සැහැල්ලුවෙන් පියාඹලා යන්න, තටු ලැබෙනකන් හිටිය කාලේ හිමින් හිමින් ගෙවිලා ගිහින්....