සිතුම් රෑනේ ඉඳින් නොයා මා දමා......

මධුවිතක් පුරන ශෝකී ළඳක්

මධු විලේ මල් පිපුනු සොඳුරු යාමේ
නුඹෙ නමින් පුද කලා මාගේ ප්‍රේමේ
දිවි තුරා පෙති සැලෙන මාගේ  ජීවේ
නුඹෙ දැතේ පා වේවි මධුර යාමේ

ගුම් නදින් චංචලයි මාගේ දැසේ
රෑ පුරා නුඹේ හඬයි මාගේ සවනේ
මත් බවින් පිරුනු   රත් දෙතොලේ
නුඹෙ දැස් වෙලේ  දිනූ විලසේ 

සඳ රැසේ දිඳුලනා නේක රූ රටා
මැව් මෙසේ  සිත්තම් කියාවි මා වටා
හදවිලේ නුඹ මවන රූ රටා
සිතුම් රෑනේ ඉඳින් නොයා මා දමා

සිත් සිත් සිත්  යා වෙන්නේ
බිඟු බිඟු බිඟු නද දෙන්නේ
රන් රන් රන්  සිනූ රැව්දෙන්නේ
රොන් රොන් රොන්  පිරි මුදු මුවඟේ.....

ප. ලි. මගේ ජිවිතේ මුලින්ම ගෑනු ළමයෙකුට (වගේ පෙනුන කෙනෙකුට) පිරිමි කෙනෙක් මහ රෑක එළව එළවා පහර දුන් හැටි දැක්කෙ බැංකොක් නුවරදි, අපි දෙන්නා එක දිගට වැඩ කල දවස් කීපයකට පස්සේ වෙහෙස නිවා ගන්න ඇවිදින්න යන වෙලාවක...අඩියෙන් අඩිය මත්පැන්හල් සහ ක්ලබ් වලින් පිරිනු ඇසිපිය නොහෙලා බලන් ඉන්න හිතෙන සුරංන්ගනාවියන් නිතර ගැවසෙන ඒ පාරේ ඇයව බේර ගන්න කවුරුත් ඉදිරිපත් උනේ නම් නැ...අපේ නවාතැනින් නගරෙට එන්න තිබ්බ පාරවල් දෙකින් කෙටිම පාර තමයි මේ පාර...

මේ වගේ තැනක අවුරුද්දක් මාත් එක්කමත් ඉතිරි අවුරුද්ද තනියමත් ඉඳලා බිංදුවකින් වත් වෙනස් නොවුන මගේ දඟමල්ලගේ  තාත්තට   මම තාමත් ගෞරව කරන්නේ (තරුණ) පිරිමි කෙනෙකුට ලේසියෙන් ඒ දේ කරන්න බැරි බව මම දැකලා තියන නිසයි...

බැංකොක් නගරය ගොඩක් දියුණු උනාට රට ඇතුලට යන්න යන්න හරිම කණගාටුදායක ජීවිත... ගොඩක් තරුණ පිරිමි ළමයි ලේඩි බෝයිස්ලා විදිහටත් ගෑනු ළමයි විදී ලඳුන් ලෙසත් අවුරුදු කීපයක් නගරේ වැඩ කරන්නේ සල්ලි හොයා ගන්න තියන ලේසිම ක්‍රමය ඒක නිසයි.. ඒත් ඒ හිත් බලාපොරොත්තු වෙන සිහින ලොව හදා ගන්න ලැබෙනවද කියලා මට නම් සැකයි....