ඔබත් දන්නවද නොවෙනස්ව වෙනසට මූණ දෙන්න...

මට දඟමල්ලගේ තාත්තාව මුලින්ම හම්බුනේ අපේ පවුලේ සියලුම වැඩිහිටියන්ගේ කැමැත්තෙන් සහ කරන්න පුලුවන් හැම විදිහෙම සෙවීම් ,ගැලපීම් නොගැලපීම් ඔහු ගැන සහ ඔහුගේ පවුලේ අය ගැන කලාට පස්සේ...ඒ විස්තර ගැන මම අහන්න ගියේ නැත්තේ වෙන අය හොයලා දෙන කෙනෙක් කසාඳ බඳින්න  කිසිම දවසක  කිසිම අදහසක් මට තිබ්බේ නැති නිසා, හැබැයි ඒ වැඩිහිටියන්ගේ අදහස් වලට මම විරුද්ධ උනෙත් නැ.. 

ජිවිතේ ඉරණම් තීරණයක් ගන්න වෙලාවක මාව අමාරුවේ නොවැටෙන්න කරන්න පුලුවන් හැමදේම ඒ වැඩිහිටි හැමෝම කොහොම  හරි කරන බව ඒ වෙනකොට මම තේරුන් අරන් තිබුන දෙයක්..කොහොම හරි මේ වැට කඩොලු සුදුසුකම් ගැලපීම් නොගැලපීම් ඇතුලු හැම කඩයිමක්ම සෑහෙන ඉහලින් පැනපු කෙනෙක් තමා මේ දඟමල්ලගේ තාත්තා....ඔහුගේත් මගේත් දෙමාපියන් ඇතුලු වැඩිහිටිහියන් මේ ගැලපීම් නොගැලපීම් හොයද්දි අපි දෙන්නා දැකලවත් තිබ්බේ නැ.. මම සාමාන්‍යයෙන් මං ගැන අවංකව හිතන අයගේ අදහස් වලට  එකඟ නැති වුනත් ඉඩක් වෙන් කරන්නේ ඒ වගේ අයගේ හිත් රිද්දන එක තේරුමක් නැති වැඩක් කියලා මම දකින නිසයි..

මේ හැම සොයා බැලීමකටම පස්සේ අතීතයේ එක්තරා දවසක ඔහු අපේ ගෙදර ආවේ තනියම නම් නෙමේ... දැකපු පළවෙනි දවසෙම කිසිම දවසක වෙන අය හොයලා දෙන කෙනෙක් කසාඳ බඳින්නේ නැ කියල හිතාගෙන හිටි මගේ හිතට  සෑහෙන බලපෑමක් කරන්න මේ දඟමල්ලගේ තාත්තගේ ඇස් දෙකට පුලුවන් උනා... පස්සේ තමයි දැන ගත්තේ ඔහුත් ඒ ගමන ඇවිත් තිබ්බේ දෙමාපියන්ගේ කීමට මිසක් වෙන කෙනෙක් හොයලා දෙන කෙනෙක් කසාඳ බඳින අදහසකින් නෙමේ කියලා.. කොහොම හරි  දැකපු පළවෙනි දවසෙම දෙන්නම කැමති වෙලා තිබ්බේ ආයේ කිසි කෙනෙක් කිව්වට වෙනස් කරන්න පුලුවන් විදිහකට නෙමේ.....මේ විදිහට තියා මට කෙනෙක් හොයාගන්න අවස්ථාවක් ලැබුනත් කාවවත් කසාඳ බඳින්න කිසිම අදහසක් මට තිබ්බේත් නැ හරියට හිතලා බැලුවොත් අවට පරිසරයේ මම දැක්ක දේවල් නිසා...ඒ වගේම වෙන්න තියනවා නම් දෙයක් වලක්වන්න බැ කියලත් මට හිතෙන්නේ දඟමල්ලගේ තාත්තා අදටත් මගෙන් අහන "කොහොමද මෙච්චර කල් බේරිලා හිටියේ ?"  කියන ප්‍රශ්නෙත් එක්ක..

ඉතින්  ඊට පස්සේ.. අපේ අම්මා මොකද්දෝ හේතුවකට මං පුංචි කාලේ ඉඳලා හඳහන කියන දේ එක්ක මගෙ ජීවිතේ ගලපන්න ගන්නේ පුදුම වෙහෙසක්.. මේ පළවෙනි හමුවීමට කලිනුත් හඳහන් දෙපැත්තෙම වැඩිහිටියන් බලලා තිබ්බත් අම්මා ආපහු බලපු වෙලාවක නොගැලපීමක් ගැන කතාවක් ඇදිලා ආවත් අපි දෙන්නා පැහැදිලි කරන්න බැරි හේතුවකට  වෙන් වෙන්න කැමති වුනේ නැහැ.. මං වගේම ඔහුත් ඒ වෙනකන්ම දෙමාපියන්ගේ කීමකට ඉහළින් නොගිය හොඳ දරුවෙක්...දෙපැත්තෙම වැඩිහිටි අයට හිතෙන්න ඇති එකපාරට අපි හරිම අකීකරු කියන දේ නොඅහන ළමයි දෙන්නෙක් වෙන්න මොකද්ද උනේ කියලා.. ඊට පස්සේ කිසි කෙනෙකුට නොකියා   එකිනෙකාට නොනැමෙන හිත් තියන  අපි  කලේ අපිට හිතුනු දේ කඳුලත් සිනහවත් අතරින්  අද වෙනකන්ම... 

ඉතින් මම ඒ අතීත කතාව කිව්වේ විවාහයකදි (කවදහරි කෙරෙනවා නම්) මම කැමැත්තෙන් හිටියේ නීතිමය කටයුතු විතරක් කරලා කසාඳ බඳින කෙනත් මමත් පවුල් දෙකේ ලඟම අය විතරක් දැනගත්තම ඇති වෙන කාටවත් ඇහෙන්න අඬබෙර වාදනය කරන්න ඕන නැ කියලා  මතයක වුනත් ඒ වෙනකොට මගේ මතයට සම්පූර්ණ ඉඩ වෙන් කරපු මාව හොඳින්ම තේරුන් ගත් කෙනා මෙලොවින් සමු අරන් හිටිය නිසා සම්ප්‍රදායික විවාහයක් තමයි වුනේ... මගේම අම්මා නිසා ඉවසුවා මිසක් කිසිම කැමැත්තකින් නෙමේ මම ඒ අත්දැකීමට මූණ දුන්නේ.... මගේ මල්ලිට මාව තේරුනත් තාත්තා නැති වුන අලුතම නිසා අපිව වටකරගෙන කිසිම විදිහකින් තනි නොකරපු   ඒ ආදරණීය  වැඩිහිටි හදවත් වලට පිටු පාන්න හැකියාවක් තිබ්බේ නැහැ ඔහුටත්...

ඉතින් මේ විදිහට බඳින අපි දෙන්නගේ අදහස් වලට වඩා වටේ පිටේ ඉන්න අයගේ අදහස් වලට මූලිකත්වය ලබා දෙමින් සුදානම් කෙරුනු අපි කසාඳ බඳින දවසේ උත්සවයට මගේ අම්මා තෝරපු පළවෙනි සංගීත කණ්ඩය තමයි අර උඩින් මම දැම්මේ.. ඇත්තටම ඒ වාදනයෙන් කියවෙනවා වගේම වචනයෙන් නොකියවුනු ආදරයක් තමයි අපි අතර ඒ වෙනකොට ඇති වෙලා තිබ්බේ.. එකිනෙකාව වටහාගන්න උත්හසයක මිසක් ආදරය ප්‍රකාශ කීරිමක් වෙලා තිබ්බේ නැහැ...

මට ආදරය කරන කෙනෙකුට විඳින්න වෙන්න මිහිරිම වේදනාව ඔහු විඳින බව මම නොදන්නවා නෙමේ.. ඔහුට ආදරය කරන කෙනෙකුට විඳින්න වෙන කටුකම වේදනාව මම නොවිඳිනවත් නෙමේ.. ඒත් කෙනෙක් මේ ලෝකෙට එන විදිහ කාටවත් වෙනස් කරන්න බැරි බව අපි දෙන්නා දන්නා  නිසා එකිනෙකාව අතේ දුරින් හිතේ තියාගන්නේ එදා හදවත ගොලු වු ආදරය නිසාමයි....

ඉතින් එදා ඒ ප්‍රකාශ නොවුනු ආදරය 

අදත් අපේ හදවත් වල නොවෙනස්ව තිබුනත් 

ජීවිතේ නම් ගොඩක් වෙනස් වෙලා..

වෙනසට නොවෙනස්ව මූණ දෙන්න

 හැකියාවක් දෙන්නටම තියන බව එදා අපි දැනගෙන හිටියේ නැති උනාට 

අද අපි දෙන්නම දන්නවා
වෙනස් නොවී වෙනසට මුණ දෙන්න..

ඔබත් දන්නවද නොවෙනස්ව වෙනසට මූණ දෙන්න... 

ප.ලි. : හිතකට නිදහසේ යන්න දෙන්න නම් පළවෙනියෙන්ම තියෙන්න ඕන දේ බය නැතිකම.. මම හිතන්නේ අපි දෙන්නව හදපු දෙමාපියන්ගේ අසීමිත කැපවීම අද අපි ඉන්න තැනට එන්න ලොකු හේතුවක්.. ඒ අතරිනුත් මගේ සැමියගේ අම්මා ගැන මට දැනෙන හැඟිම් වචන වලට හරවන්න මට බැහැ... මම කැමතියි මගේ අම්මගේ හිනාවට වඩා මගේ සැමියගේ අම්මගේ මූණට හිනාවක් ගේන්න පුලුවන් නම්. ඇය කරලා තියන කැපවීම් ඒ තරන්... ඒ හැඟිම මට වැඩියෙන් දැනෙන්නේ මගේ පුතා ලැබුනට පස්සේ... මම දන්නේ නැ අම්මේ මට පුලුවන් වෙයි ද කියලා අම්මා මගෙන් බලාපොරොත්තු උන දේ කරන්න......

ජිවිතේ ගලාගෙන යන ගඟක් උනාට සමහර වෙලාවට එක තැන හිර වෙන්නේ අර ඉස්සර රජ කාලේ හිටියා කියන යෝධයෙක් ඇවිත් හිර වෙන්න හේතු උනු මහා පස් කන්ද එක මොහොතින් අතුරුදහන් කරයි කියලද මන්දා...

කවදාවත් අලුත් බැඳිමක් නිසා පරණ බැඳිම් කඩලා බිඳලා  දාන තැනකට ඔබේ හිත් වලට එන්න දෙන්න එපා සාමකාමි පරිසරයක් ඔබට ඕන නම්....ඒ මම මගේ තාත්තගේ ජිවිතෙන් ඉගෙන ගත්ත තවත් පාඩමක් තාත්තා වැඩ කරන හැටි බලන් ඉඳලා අම්මගේ පවුලේ අයත් එක්ක...මීවිතට වහ වැටෙන ඒ ගැන ආඩම්බර වෙන දවසේ වැඩි කාලයක් අසිහියෙන් දිවි ගෙවන තාත්තලා ඉන්න සමාජයක අපි දෙන්නම වාසනාවන්තයි සිහියෙන් "ජිවිතේ" ගෙවන තාත්තලා ලබන්න....