අපි හමු වූවත් කෝ මා පැතු ඔබේ ආදරේ...

මට කියන්න බැහැ ඔබ වැරදියි කියලා.. 

හැබැයි මම වැරදියි කියලත් මට හිතෙන්නේ නැ.. 

කෝ මා පැතු ඔබේ ආදරේ කියල මම ඔබගෙන් අහන්නේ නැ.. 

ඒ මම ඔබෙන් ආදරයක් පතාගෙන ආවේ නැති නිසා.. 

එතකොට මම ඔබට ආදරය කලාද..

ඔබ ඉල්ලන ඉල්ලන දේ කිසිම හේතු දැකිවීමකින් තොරව 

අසීමිතව ඔබට දීම ආදරය ද.. 

එතකොට මම ඔබ එක්ක හිටියේ 

මට ඔබට දෙන්න පුලුවන් දේවල් නිසා ද... 

මම එහෙම අසීමිතව මාව ඔබට දෙද්දි ඔබ මොනවද මට දුන්නේ.. 

කඳුලු ද..හිනාවද.. දෙකමද.. 

මම ඔබෙන් ඉල්ලුවේ එකම එක දෙයයි.. 

ඇයි ඔබට බැරි උනේ 

මම මාව අසීමිතව ඔබට දෙද්දිත් මම ඉල්ලපු එකම දේ 

මගේ ඇස් වලට කඳුලු ගෙන්නේ නැතුව දෙන්න..

ඒ තරන්ම ආසාධාරණ දෙයක් ද

 මම ඔබෙන් ඉල්ලුවේ..

අද මම ඔබෙන් ඉල්ලපු එකම දේ නිසාම අපි වෙන් වෙලා.. 

ඒත් ඒ නිසාම අපි එක් වෙලා නේද.. 

වෙන් විය යුතු වෙලාවක උනත්.. 

ඔබෙත් මගෙත් එක්විම සදා නොමැකෙන සිහිවටනයක් කරමින්  

මම එදා  ඔබෙන් බලෙන් ඉල්ලා ලබා ගත්තා යැයි 

ඔබ පවසන දායාදය  මැදි කරගෙන 

අපි වෙන් විය යුතු ද... 

ප.ලි.: එක්තරා සැමියෙකුට සහ බිරිඳකට තමන්ගේ පලමු දරුවා ගැන ඇති වු මතභේදයක් මත කාලය විසින් වෙන් වීමට ඉඩ සැලසුවත් එසේ වෙන් වීමට හේතු වු දරුවා නිසාම එක්තරා සිමාවකට නැවත  එක් වීමට කාලය විසින් ඉඩ සැලසු අවස්ථාවක් පිළිබඳ අත්දැකීමක් වෙනුවෙන් ලියැවුනු සටහනක්.....