හොඳම යෙහෙළිය කියාදුන් පාඩම්......

Nawalapitiya station - මේ කෝච්චිය එන්නේ මම පුංචි කාලේ ගැන ලිව්ව පොස්ට් එකේදී කිව්ව කලු පාලම යටින්...

මම මගේ පුංචි කාලය ගැන ලියද්දි ලිව්වනේ මම ඉපදිලා හැදිලා වැඩුනේ ඈත සීතල හතර වටෙන් කඳු වලින් වටවුන නගරයක කියලා.. ඒ නගරයේ නම නාවලපිටිය. ඉතින් ඒ සීතල නගරේ අවුරුද්දේ වැඩි කාලයක් වහින වැස්සට මැදි වෙලා අවුරුදු 10 ක් විතර ගත කලාට පස්සේ මගේ අම්මයි තාත්තයි තීරණයක් ගන්නවා නැවත කොලඹ ස්ථිර පදිංචියට එන්න. නැවත කියලා කිව්වේ අපි පුංචිම කාලේ ඉඳලා තියෙන්නේ අම්මගේ මහගෙදර  තියෙන කොලඹ. නමුත් පවුල් පන්සල් උනාට පස්සේ නිදහසේ කොන්දක් ඇතුව තමන්ගේ  මහන්සියෙන් පවුල ගොඩනඟන්න ඕන කියලා තාත්තයි අම්මයි දෙන්නම හිතපු අය නිසයි අපිවත් අරන්  මේ සීතල සුන්දර නගරෙට ඇවිත් තිබ්බේ.

මේ විදිහට නිදහස හොයාගෙන ආවට දෛවය ආපහු අපිව කොලඹ නගරයේ පුංචි කාලේ හිටිය පරිසරයටම ගෙන එන්නේ අපිට ජිවිතයේ පාඩම් ගොඩක් එක තැනකින් කියලා දෙන්න වෙන්න ඇති කියලා එදා අම්මත් තාත්තවත් හීනෙන්වත් හිතන්න නැතුව ඇති.මේ විදිහට හිටි ගමන් කොලඹ එන්නේ 9 වසරේ හිටිය මාව හදිස්සියේ පාසැලෙන් අස් කරගෙන කොලඹින් පාසැලක් හොයාගන්නෙත් නැතුවයි..ඒ ගැන මම වෙනම ලියන්නම්, එතකන් හැමදේම වෙන්නේ හොඳටයි කියල හිතන්නකො..

අහසින් කඩා පාත් උනා වගේ එකපාරට කොලඹට ආපු මම ආපහු පාසැල් ගියේ මාස 6-7ක දීර්ඝ නිවාඩුවකට පස්සේ ගෙදරම ගතවුන නිදැල්ලේ.. මගේ ජීවිතය මුලුමනින්ම වෙනස් දිශාවකට හැරවුනු මේ පාසැල කොලඹ ප්‍රධාන පෙලේ පාසැලක්..එතෙක් බොහොම නිදහස්, කිසිම බරක් පතලක් නැති දන්න කියන හැමෝගෙම ආදරයට විශේෂ සැලකිල්ලට මැදිව දඟකාර පාසැල් දිවියක් ගතකල මට  හිටපු ගමන් බොහොම තැන්පත් වගකීම්  බහුල අවීවේකි සිසුවියක් බවට හරිම වේගවත් පරිවර්තනයක්  සිදුකරගන්න උනා අලුත් පරිසරයට හැඩගැහෙන්න, ගැලපෙන්න. හැබැයි නොමිලෙම ලැබුනු කාගෙත්  වීශේෂ සැලකිල්ල මගේ පස්සෙන්  දිගටම හෙවනැල්ල වගේ ඇවිත් කියලා මම  දැනගත්තේ A/L  කාලේ..

මම එතෙක් හිටපු සීත කඳුකර පාසැලට වඩා මේ කොලඹ  ජනාකිර්ණ උණුසුම් පරිසරයක පිහිටි තරඟකාරී   පාසැලේ හැමදෙයක්ම පුදුම විදිහට වෙනස්.. මේ පාසැලේ 9 වසර පන්තියකට තමයි මාව ඇතුළත් කරගන්නේ.. මුල්ම දවසේ ඉඳ ගත්තේ සුදුම සුදු මලක් වගේ මූණක්  තියන දිගම දිග මොනර පිළක් වගෙ කොණ්ඩයක් තිබුනු ගෑනු ළමයෙක් ලඟ.. ඇගේ නම මතකයට නඟාගන්න අද මට බැරි උනත්, ඇයගේ සුවීශේෂි හැකියාව හොඳට මතකයි.. ඇයට පුලුවන් හරිම තාත්වික විදිහට සිත්ගන්නාසුලු වර්ණ සංයෝග සහිතව මිනිස් රූප සහ  අවට පරිසරය චිත්‍රයට නඟන්න. මට අදත් මතකයි ඇය  අඳින මිනිස් රූප වල කවදාවත් ඇස් කන් නාස ඇන්ඳේ නැහැ. ඒත් මේ අපූරු හැකියාවෙන් ඇයගේ අනාගතයට වැඩක් ගන්න පුලුවන්  මාවතක් පෙන්නා  දෙන්න කාගෙ හරි ඇස්  යොමු උනාද කියන එක නම් ප්‍රශ්නයක්.. හැබැයි ඇයට අකුරු ලියන්න, නිවැරදිව වාක්‍යයක්  ගලපගන්න හැකියාවක් තිබ්බේ නැහැ. මතකනේ  මේ මම ඉගෙන ගන්නේ 9 වසරේ පන්තියක පාසැලේ දෙවෙනි වාරේ..තව නොබෝ දිනකින් සාමාන්‍ය පෙළ කඩයිම ඇය ඉදීරියේ. ඇයට ගානක්වත් නැහැ.

මේ වගේ තමන්ගෙම හීන ලෝක වල අතරමන් වෙලා  හිටි කීපදෙනෙක් මේ අලුත් පන්තියේ මගෙ ඇස ගැටුනත් ඒ අයව ඇහැරවලා මේ ලොකේට ගන්න උත්සහ කරන කෙනෙක් නම් මම දැක්කේ නැහැ. මේ විදිහට කාලේ ගෙවිලා යද්දි පන්තිභාර ගුරුතුමිය මට දුන්නා ස්ථාන මාරුවක්, පන්තියේ වැඩට දක්ෂයි කියල සම්මත කණ්ඩායමක නිත්‍ය සාමාජිකාවක් ලෙස.. ඇය ඒකට දුන්නු හේතුව වුනේ මමත්  අර හීන ලොකේට යයි  කියන බොළද පැහැදිලි කිරීම..

ඒ අවුරුද්ද වෙගෙන් වෙනස් වීම්  රැසකට හිටි හැටියේ මුණ දුන්නු මම 10   වසරට එද්දී   බාර උනේ අලුත් පන්තිභාර ගුරුතුමියකට.. (ඇය ගැන මම ලිව්වා "මිස් මම මිස්ට ගොඩාක් ආදරෙයි.")  ඒ වගෙම ළමයි බෙදා වෙන්  කිරිමක් සිදුවෙලා තිබුණු නිසා තව දුරටත් ඉතාම දුර්වල ළමයි අපෙ පන්තියෙ හිටියේ නැ.. ඒ කියන්නේ මගේ සිත්ගත් සිත්තරාවිය  මට හමු උනේ නැ  එතනින් එහාට. මේ  අලුත්  පන්තියේ කලින් පන්තියේ මම හිටිය ඉගෙන ගන්න පුලුවන් කණ්ඩායම එහෙම්ම හිටියා. ඒ වෙනකොට 13 දෙනෙකුගෙන්  සමන්විත වුනු ඒ කණ්ඩායම එක්කත් බොහොම ලඟ සම්බන්ධයක් ගොඩ නැඟෙමින් තිබුනා අපිත් නොදැනුවත්ව, ඒකට එක හේතුවක් වෙන්න ඇති මේ කණ්ඩායම  බොහොම ඉදිරිගාමි වීම.

Team Spirit

ඔන්න ඔහොම කාලේ ගෙවිලා  යද්දී  අපි හැමෝගෙම හිත්  වල කාටත්  නොකියන ඒත් හැමෝම දන්න ප්‍රසිද්ධ රහසක් තිබුනා. ඒ තමයි තමන්ටම කියල හොදම යෙහෙළියක් මේ  13 දෙනා අතරින් වෙන් කරගෙන කල්ලි ගැහෙන්න. මතකනේ  මම මේ පාසැලව ආවේ  අතරමැදින්, අහසෙන් කඩාපාත්  උනු  මට මදි නොකියන්න ආදරයත්  ලෙන්ගතුකමත් දුන්නු කිසිම වෙලාවක තනි වෙන්න නොදුන්නු මේ කණ්ඩායමේ සමහරු එකට එන්නේ 1 වසරෙ ඉඳලා..හැබැයි අපේ කණ්ඩායම් ගතිපැවතුම් වලට කිසිම වෙනසක් වුනේ නැහැ. තවමත්  13 දෙනාම කෑවේ එකට, වරදක් කලොත් දඩුවම්   වින්දේ එකට.  ඒත් හිත් වල හොඳම යෙහෙළියකගේ  නමක් රහසේ මුමුණ මුමුණ ඉන්න බව හැමෝම දන්න රහසක් ඒ වෙනකොට.. ඒ රහස වැඩිකල් නොයා එළියට පනින දවසට ඇති වෙන්න අඬන්න අපි හැමොම හිටියේ ලැස්ති  පිට.. හිමින් හිමින්  තෝර ගත් දෙන්න දෙන්නා රහස් මුමුණන්නත්, තනියම ගමන් බිමන් යන්නත්, එකට  පාසල් එන්න යන්නත් පටන් ගත්තේ අතරින්  පතර කෙනෙක්ගේ ඇස් වලට කඳුලක් ගේන ගමන්.. 

මේ විදිහට මගේ වාරෙත් ආවා.. මම හිටියේ එක පොදු  යෙහෙළියක් මැදි  කරගත් මගේම නම තියන තවත්  යෙහෙළියක් එක්ක. අපි තුන්දෙනා  9 වසරෙ ඉඳලා හිටියෙ එකට  එකම පේළියේ, හැමදේම කලේ එකට.. එත් දැන්  මේ තුන්කොන්  යාළුකමට  සමු දෙන්න වෙලාව ඇවිත්.. මේ මැද හිටපු පොදු යෙහෙළිය වටා  තමයි අපේ යාළුකම ගොඩනැඟිලා  තිබුනේ, ඇය මැදි කරගෙන  හිටිය මමත්  අනිත් යෙහෙළියත්  නමින් සමාන උනාට අනිත් හැම  අතින්ම ඉඳුරාම වෙනස්. ඒ  වගේම ඒ දෙන්නා එකට එන්නේ  1 වසරේ ඉදලා.  ඒ නිසා ඒ දෙන්නා එක් වෙන්න තියන හැකියාව වැඩියි කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕන නැනේ.   කොහොම උනත් වැඩිකල් නොයාම ඒ දෙන්නා වෙනම යන හැටි කදුළු පිරි දෙනෙතින් මට බලාගෙන ඉන්න සිදු උනා. මගේ ගෙදරින් මට  ලැබෙන නිදහස අඩුකමත් තව හේතුවක් වෙන්න ඇති ඒ තෝරාගැනීමට.. ඒ තරන් මාව රිදවපු සිදුවිමක් මගේ මුලු පාසල් දිවියෙම නැහැ . මේ මොන දේ උනත් අපේ කණ්ඩායම කැඩුනේ නම් නැහැ.. වෙන වෙනම ගිය අය  එනකන් ඉඳල තවමත් අපි කෑවේ එකට, පාඩම් වැඩ කලේ  එකට, දඬුවම් වින්ඳේ එකට.

මෙන්න මේ  සිදුවිම මාව රිදවපු තරම මම හිතුවටත් වඩා වැඩි නිසාම ගෙදර ගිය වෙලේ ඉඳන් මම මේ යාළුකම් වල ආරම්භය හිතන්න ගත්තා, මගේ හිත රිදුනෙ ඇයි.. ඇයි මම මෙහෙම ලං වුනේ.. ඇයි මට පෙනුනෙ නැත්තේ මේ දේ අනාගතයේ වෙන බව කලින්.. ඇස්  වල කදුළුත් පුරවාගෙන මෙන්න මේ  ප්‍රශ්න මම ඇහුවෙ මගේ තාත්තගෙන්..ඊට ටික කාලෙකට කලින් තාත්තා සැහෙන්න මහන්සි වෙලා මට කොළඹ  විශාකා විද්‍යාලයට යන්න අවස්ථාවක් හදලා දුන්නට මම එදා යාලුවෝ දාල යන්න  බැ කියලා  හිතුවක්කාර තීරණයක් අරන් තිබ්බත් ඒ යාලුවන්ගෙන්ම වෙන්වීමේ කදුළු කතාවත්  එක්ක ආව මට තාත්තා බැන්නේ නැහැ.. කිසිම විදිහක දොස් පැවරීමක් කලෙත් නැහැ. 

Live without pretending, Love without depending, Listen without defending

, Speak without offending

තාත්තා  මටම පහුගිය සිදුවීම්  දිහා ආපහු හැරිලා බලන්න වෙලාව හදලා දුන්න වගේම මං වෙනුවෙන්  ඕනෑම වෙලාවක ලඟ හිටියා. තාත්තගේ මේ හැසිරීම නිසා මම මං ගැනම ගොඩක් දේ තෙරුන්  ගත්තා.  ඒ අතරින් මම ලඟ ඉන්න අයට ඒ  අය මොනවා කලත් හරිම තදින් බැඳෙන බව ඒ බැඳීම්  කිසිම දෙයක්  නිසා වෙනස් නොවන බවත් ඒ  බැඳීම් වලින් ඇත්  නොවෙන්න ඕනෑම දෙයක් කැප කිරීමට  දෙවරක් නොසිතන  බවත්  දෙමාපියන්ට උනත් අකීකරු වෙන්නත් මට හැකි  බවත් ඒ  ගැන මම පසුතැවෙන්නේ නැති බවත්, මම අකීකරු උනත් අම්මයි තාත්තයි ඒ වේදනාව දරාගෙන නොවෙනස්ව ඉන්න බවත් විශේෂයි. 

ඒ වෙනකොටත් එක් විශේෂිත  සම වයස් පිරිමි ළමයෙක් එක්ක කතා කරන්න තිබ්බ නොමැඬිය හැකි ඕනකම ගැන මතක් උනු මට මේ තේරුන් ගැනීම එක්ක මං ගැනම බය හිතුනා.  ඉපදුනු දා ඉඳලා කිසිම දුකක් නොදී රෝස මලක් වගේ  මාව රැකගත්ත මගේ  ලඟ ඕනෑම දේකට ඉන්න අම්මටයි තාත්තටයි  මම අකීකරු වෙයි ද  ????