ආයෙත් එන්න මගේ යාලුවේ.. ඇවිත් යන්න...

ඒ 200_ අවුරුද්ද.. A/L ඉවර වෙලා ප්‍රතිඵල එනකන් ඉන්න කාලේ හදාරන්න ගිය පරිගණක පාඨමාලාවක පළවෙනි වාරේ විභාගය..  විභාග ශාලාවේ ඇල්පෙනිත්තක් වැටුනත් ඇහෙන තරමට තිබුනු නිෂ්ශබ්ධතාවය බිඳගෙන ඇහෙන්නේ කවුරු හරි  පුටුවට තට්ටූ කරන සද්දයක්.  100 - 200කට අධික පිරිසක් විභාගේ ලියන මේ ශාලාවෙ ප්‍රශ්නයක් මතු උනොත් එහෙම  කරන්න කියලා තමයි අපිට උපදෙස් ලැබිලා තිබුනෙ.. කාටහරි ගැටලුවක් මතුවෙලා ඇති කියලා හිතුනු නිසා මමත්  ඔලුව උස්සලා බැලුවෙ ඒ කවුද කියලා.. 


මට  පේළි දෙකකට  විතර ඉස්සරහින්  හිටි ඒ තට්ටු කල අතේ ඇඟිලි හිමි  කෙනාව දැකලා පුරුදුයි.. තාමත් ගත වෙන්නේ අපේ එක් අවුරුදු පාඨමාලාවේ පළමු වාරය නිසා නම් ගම් වලින් දන්නේ නැති උනත්. ඔහුට ඕන වෙලා තිබ්බේ මකන කැල්ලක් කියලා සද්දේ ඇහිලා ආව  අපේ ශාලාව බාර වෙලා හිටපු  පරික්ෂකතුමා (එහෙම කිව්වට ඔහු අපිට ඉහළ වසරක ඉගෙන ගන්න සිසුවෙක් Instructor කෙනෙක් ලෙස වැඩත් කල ඒ ආයතනෙයේම) කියනවා ඇහුනු අපි කීප දෙනෙක් ලඟ තිබ්බ මකන කැලි ඔහුට දිඟු කලේ එක මොහොතේ,  ඔහු ගත්තෙ මගේ අතේ තිබ්බ මකනය.. මකන්න බැරි මතකයක ආරම්භය උනේ මෙන්න මේ මකනය.. 

ඊට පස්සේ කාලය අපිට නොදැනුවත්වම ගෙවිල ගිහින් ලියු ප්‍රශ්න පත්තර එකතු කරගෙන යන අවසාන වෙලාවේ, සු සු සද්දයක් ඇහුනත් කවදත් ඒ වගේ  සද්ද වලට හැරවෙන්නේ නැති මගෙ හිස මොන හේතුවක් නිසාද මන්දා එදා එක පාරට ඒ පැත්තට හැරුනම මං දැක්කේ අර මකන කැල්ල ඉල්ල ගත්ත අතේම ඇඟිල්ලකින් තවත් මොකක්දෝ පෙන්නනවා..  එහා මෙහා බැලුවත් බිම බැලුවත් මට තේරුනේ නැ ඔහු මොකද්ද පෙන්නන්නේ කියලා..  අන්ද මන්ද වෙලා බලන් ඉන්න මට  ඇහුනා ඔහු කියනවා "පිටිපස්ස බලන්න" කියලා..බිම  වැටිලා තිබ්බ  පෑන් ක්ලිප් එකක් අරන් දෙන්නලු ඔහුට.. මගේ දෙතොලඟට හිනාවක් ආවත් මං ඔහුට එය අහුලලා  දිලා ශාලාවෙන් එළියට ආවේ අනිත් යාලුවෝ මොකද කියන්නේ කියල දැන ගන්න නොඉවසිල්ලෙන් අපේ පළමු වාරයේ අන්තිම විභාගය මෙය නිසා....

හැමෝම වගේ හොඳින් උත්තර ලියලා තිබුන නිසා ටිකක් වෙලා රැඳිල ඉදලා අපි හැමෝම ගෙවල් වලට ගියේ නිවාඩුවෙන් පස්සේ ඊලඟ වාරේ පටන් ගන්නකන්  වෙන කරන්න වැඩක් නැති නිසා හරි සැහැල්ලුවෙන්..මේ කාලෙත් මගේ තාත්තා මගේ හෙවනැල්ල. ඒ හෙවනැල්ලෙන් මිදෙන්න එතකොටත් මට ඕන කමක් තිබ්බේ නැති නිසා මම ගෙදර ගියේ තාත්තා එක්ක..

දෙවනි වාරය පටන් ගනිද්දි නම් ගොඩක් අයගේ නම්ගම් අපි දැනගෙන හිටියා.. ඉස්කෝලෙට වඩා පුදුමාකාර නිදහසක් තිබ්බ මේ පරිසරයේ පෙම් සබඳතා එක දෙක එළිපිටම  පටන් ගන්නත් අහුමුලු වලට වෙලා ඕන දෙයක් කතා කරන්නත් වගේම lectures cut  කරලා ඕනම දෙයක් කරන්නත් කාගෙන්වත් තහනමක් තිබ්බේ නැහැ.. ඔය අතරේ මම හිටියේ ගිය වාරේ  අලුතෙන්ම  අඳුර ගත්ත යාලුවෝ 4 දෙනෙක් එක්ක...එක දවසක් lecture එකක් ඉවර වෙලා ලැබුනු විරාමයකදි අපි 4 දෙනා පේළියට ශාලාවෙන්  එළියට යද්දි එකපාරට මගේ පිටි පස්සෙන් කවුරු හරි ඉන්නවා කියලා දැනුනු නිසා හැරිල බලද්දි, මම දැක්කේ  අර ගිය වාරේ මකන කැල්ල අරගෙන අන්තීමේ  කොහේවත් නැති පෑන් ක්ලිප්  එකක් ඉල්ලුව  පිරිමි ළමයා මගෙ පිටිපස්සේ.. ඒත් එක්කම මගේ ඇස් ගියේ ශාලාවේ අනිත් කෙලවරේ දොරෙන් මුණූ විතරක් එළියට පේන්න  හිටිය  එයාගේ යාලුවන්ට..මොකද්ද දන්නවද මේ කරලා තිබ්බේ, මම කියන මේ පිරිමි ළමයා ටිකක් කොටයි .. මට වඩා උසද කියල තමා  මේ බලලා තිබ්බේ..

හිනාවක් යන්න ආවත් රවලා බලලා මං දිගටම ගියා.. ඔහොම කාලේ ගෙවිලා යද්දි එක දවසක් මම පන්තියට එන්න ගොඩක් පරක්කු උනා, මොකක් හරි හේතුවක් නිසා, එදා මම යනකොට දෙවෙනි තට්ටූවෙ බැල්කනියට වෙලා මේ කට්ට්යම   ඉන්නව  පාර බලාගෙන. මට එකපාරට මතක් උනේ කවුරුහරි පරක්කු වෙලා එනකොට ළමයි සිය ගානක් ඉන්න පන්තියේ  කොල්ලො ටික කරන එක එක  සද්ද.. රොකට් යනවා එක පැත්තකින්, රෝද වල හුලන් යනවා තව පැත්තකින්, ආ නංගි අද මොකද පරක්කු තව පැත්තකින්.. මට මේවා අහගෙන තමා අද යන්න වෙන්නේ කියලා හිත හිත මම බිම බලාගෙනම පන්තියට ඇතුල් උනා.. ඔලුව උස්සලා බලන්න තරන් හිතේ හයියක් නැති උනත් කන් දෙක හොඳට ඇරගෙන මං ඇහුවෙ සද්ද .. ම්ම්ම්හු, කවුරුත් සද්ද කලේ නැ.. මං ඒ පාර ඔලුව උස්සල බලද්දි අර දෙවෙනි තට්ටුවේ  පාර බලන් හිටිය අයත් එන්නෙ දැන්...

ඊට පස්සේ මතක තියන සිද්ධිය තමයි දෙවෙනි semester එකේ ළකුණු දීපු දවස, මම මේ කියන පිරිමි ළමයා හෙන බ්‍රයිටෙක්.. A/L  ගණිත අංශයෙන් හැදැරුව ඔහුත් ඇවිත් හිටියේ මං වගේම ප්‍රතිඵල එනකන්   නුවර පළාතේ ඉඳලා.. එදා   උඩම තට්ටුවට ගිහින්  ළකුණු බලලා පහළට  එන ගමන් පුංචි කොරිඩෝවේ මගෙ යාලුවෙක් අර පිරිමි ළමයි සෙට් එක මැද්දේ හිර උනා.. ඒ පැත්තෙන්  යන්නත් බැ, මේ පැත්තෙන් යන්නත් බැ,   ඒ ළමයා ගත්ත ලකුණු ගානත් ඒ අස්සේ කවුද කියනවා අපිට ඇහුනා..අපි 3දෙනා  කොහොම හරි ඒ කලබලය පාස් කරලා එද්දි එක් කෙනෙක් කියනවා "ඕන කෙනා නෙමෙනේ හිර උනේ"  කියලා. එත් එක්කම පිටිපස්සෙන් පටන් ගත්තා ඉවුරු තලා ඟංගා බැස යනවා..

අපි හතරදෙනා  පය ඉක්මන් කරලා හිනාව තද කරගෙන පන්තියට  ඇවිත් මුකුත් නොදන්න හොඳ ළමයි  වගේ ඉඳගෙන ඊලඟ Lecture එක එනකන් හිටියා..ඔහොම කාලේ ගෙවිලා ගිහින් පන්තියේ  අන්තිම දවසත් උදා උනා.. අවුරුද්දක් ගෙවිලා ගිහින් .. එදා Lectures රෑ  උනා ඉවර වෙන්න.. අපි මැදින් දුන්නු break එකේ එළියට එනකොට මෙයාල ඉන්නවා අර පුංචි කොරිඩෝවේ බිත්තියට හේත්තු වෙලා පෝලිමට.. එතනින් පාස් වෙනකොට " මේ මෙයාට ඔයාගේ ෆොටෝ එකක් ඕනෙලු" කැමරාවක් අතේ තියාගෙන හිටපු එක පිරිමි ළමයෙක් ඇහෙන් අර ළමයව  පෙන්නල කිව්වාම මම නැවතුනා ඇත්තටම.. එක මොහොතක් අපි බලන් ඉන්න ඇති අපේ ඇස් දිහා.. ඊලඟ මොහොතේ මම හිටියේ මගේ යාලුවෝ ලඟ.. 

අපි ආපහු එද්දි කට්ටිය හිටියේ එළියේ ෆොටෝ ගන්න ගමන්.. අදින් පස්සෙ මේ අයව දකින්න වෙන්නෙ නැ මේ වගේ නිදහසේ..කොහොම හරි පන්තිය ඉවර වෙලා වෙනදා පුරුදු විදිහට අපි හතරදෙනා නැඟිටලා පෝලිමට එනකොට ශාලාවේ එහා කෙලවරේ ඉඳලා වැදුනු flash  එළියක් මගේ ඇස් නිලංකාර කරගෙන වැදුනා මගේ හිත පතුලටම.. එක තප්පරෙන් හැඟිම් ගොඩක් එක්ක.. පුදුමය,තරහා, ලැජ්ජාව, බය, දුක.. අනුකම්පාව.....  මට එක පාරට බැලුනේ  කැමරාව අතේ තියාගෙන හිටපු කෙනා දිහා, පුලුවන් නම් ඒ බැල්මෙන්ම අලු කරලා දාන්න  තරන් තරහක් ආවත් ඊලඟ තප්පරේ බැලුනේ  මෙතෙක් කල් හොර ගල් අහුලපු පිරිමි ළමයා දිහා, ඔහු  ඇසිපිය නොහෙලා බලන් ඉන්න හැටි දැක්ක මගේ   හිත ඇත්තටම එක මොහොතකට නැවතුනා නොකිව්වොත් බොරු.. 

ඒත් එක්කම මේ තරන් කල් මම හිර කරගෙන හිටි හිනාව තවත් හිර කරගෙන ඉන්න බැරි  උනා මට. හැබැයි ඒත් එක්කම මුලු ශාලාව පුරාම නැඟිගෙන ආව සද්දේ නිසාම ආයෙත්  මම හිනාව හිර කරගෙන හීනෙන් ඇවිදිනවා වගේ දොර ලඟට එනකන් බිම බලාගෙන ඇවිත්, මේ වගේ වෙලාවක ෆිල්ම් එකක වෙනවා වගේ අන්තිම තප්පරේ දොරෙන් එහාට යන්න කලින් හැරිල අර ළමයා දිහා ආයෙමත් බලද්දිත් අර ඉස්සෙල්ල්ල මම දැක්ක විදිහටම ඇසිපිය නොහෙලා බලන් ඉන්නවා දැක්ක මම "මොකද හලෝ ඔයාට වෙලා තියෙන්නේ" කියලා හිතෙන බැල්මක් බලලා හැරිලා යන්න ගියා කලුවරේ තාත්තා හොයාගෙන ගෙදර යන්න..

සති දෙකක නිවාඩුවකට පස්සේ   අපි හැමෝම ආවෙ අන්තිම විභාගේ ලියන්න.. එදා මගේ යාලුවන්ට විභාගේ තිබ්බේ පහළ ශාලාවක,මට තිබ්බේ උඩු මහළේ ශාලාවක, ඒ  නිසා මම අන්තිම මොහොත වෙනකන්ම හිටියේ යාලුවෝ එක්ක පහළ.. විභාගෙට විනාඩියක් විතර තියලා දඩි බිඩි ගාල මම උඩට දුවගෙන එනකොට  මෙන්න අර සෙට් එකම ඉන්නවා විභාග ශාලාවට යන්නේ නැතුව එළියට වෙලා.. හිතන්න ඇති මුලු අවුරුද්දම මට දුන්නු වදේට මං නෑවිත් ඉඳිවී කියලා අන්තිම විභාගෙට ලියන්න.. හැමෝම දිහා බලපු මම වචනයක්වත් නොකියා ගිහින් මට හිමි ආසනේ ඉඳ ගත්තා වටපිට නොබලා..

ඔන්න ඔහොම ඒ  අවසාන විභාගයත් අපි ලියලා ඉවර කලා.. ඉන් පස්සේ මම මේ පිරිමි ළමයි  සෙට් එක එක්ක ෆිට් මගේ තව යාලුවෙක් අතේ පණිවිඩයක්  යැව්වා  අර මං දිහා  අවුරුද්ද පුරාම ඇසි පිය නොහෙලා බලන් ඉන්න ළමයට එන්න කියලා  කතා කරන්න.. ඒත් එදා ඒ ළමයා ආවෙ නැ, ඊට පහුවෙනිදා  මගෙ  යාලුවා ඇවිත් කියනවා අර ළමයට අද  කතා කරන්න ඕනලු කියලා.. ඒ පාර මගේ යාලුවන්ට කියලා මම  ඒ ළමයත් එක්ක ආවා එළියට.. 

දැන් අපි දෙන්නා මුණට මූණ බලාගෙන ඉන්නවා, ගොඩක්  ලං වෙලා.. එකිනෙකාගේ හුස්මත් දැනෙන්න තරන්...හදවතේ සද්දෙත් ඇහෙන තරන්.. ඒත් කතා කරන පාටක් නැ එක්කෙනෙක් වත්.. මට තවත් එතන ඉන්න ඕන උනේ නැති නිසා.. "මාත් නුවර හිටියා පොඩි කාලේ" කියල ඒ ළමයා දිහා එක බැල්මක්  බලලා  මම හැරිලා එන්න ආවා.. ඒ ළමයා එතනම ඉද්දි... ඊට ටික වෙලාවකට පස්සේ මගේ යාලුවා කොලේක ලියපු Phone No එකක් ගෙනත් දුන්නා බැරි වෙලා හරි පස්සේ කාලෙක අදහසක් හිතුනොත් කතා කරන්න කියලා...  මම  ඒ Phone no එක ලඟ තියා ගත්තා කවදාවත් නැතුව...

අපේ final project  ඉවර වෙලා අපි හැමෝම  විසිරිලා ගියාට පස්සේ ලංකාවේ එක එක පැති වලට,  එක දවසක් මම ගෙදර ඉන්න වෙලාවක මේ No එකට call එකක් ගත්තා.. එත් ඒ වෙලාවෙ කතා  කලේ ගෙදර වැඩිහිටියෙක්.. මම යාලුවෙක් කියලා තියලා ගත්ත දෙවෙනි දවසෙ  මට හුරු පුරුදු කටහඬ එහා පැත්තෙන් ඇහුනා.. 

"කවුද මේ ..."   මට එක පාරට කියවුනේ .. 

"ලඟදි දාල ආව කෙනෙක්" කියලා.. 

අර ළමය සෑහෙන්න කලබල උනා.. කොයි තරන් කලබල උනාද කිව්වොත් එයාගේ Mobile No එක මට දිල ඒකට ගන්න කිව්වා.  එත් මං ඒකට ගත්තේ නැ.. හැබැයි  මම ඒ No එක save කලා ..ඒ  විදිහට තමයි  අපේ යාළුකම පටන් ගත්තේ.  

ඉන් පස්සේ අවුරුදු 5ක් විතර  SMS වලින් විතරක් අපේ යාලුකම තිබ්බා, ඒකත් අපි දෙන්නා යවන පුද්ගලික   විස්තර තියන SMS නෙමේ Standard SMS  තමයි හුවමාරු උනේ. එක එක quotes හරි එක එක ප්‍රශ්න හරි  අහලා තියන SMS කාගෙන් හරි ආවම අපි දෙන්න අතරේ එවා හුවමාරු උනා..ඒ අතරේ මට තියන එකම SMS මතකය තමයි.. 

"Describe me in one word"

මට මේ SMS එක කවුද එව්වේ කියලා මතක නැ, මම ඒ  SMS එක මේ කියන මගේ යාලුවට ඒ වෙලාවෙම යැව්වා.. හැරෙන තැපැලෙන් මට Reply එක ආවා..  එකේ තිබ්බේ

 "PEARL"

ඒත් එක්කම තවත්  SMS එකක් එන සද්දේ මට ඇහුනා, ඒ SMS එකම ආපහු මට එවලා.. දැන් මම මොකද්ද කියන්නේ.. උත්තරයක් මතකයට ආවෙ නැති නිසා ටිකක්  හිතන්න උනා මට.. ඔහොම ඉන්න කොට ආයෙත්  SMS එකක් ආවා.. 

"Why late ?" 

ඒ පාර මම හිතට ආපු පළවෙනි උත්තරේ යැව්වා

 " TRUST"

තවත් දවසක  මොකකට හරි මම කිව්වම අම්මලගෙන්  ඇවිත් අහන්න  කියලා එවලා තිබ්බා,

 "I will never ever married to anyone , you deserve a complete life with someone better than me" 

ඔය විදිහට කාලේ ගතවෙලා ගිහින් මමත් බැඳලා වෙන රටකට ගියා. අපි ආයෙත් සෑහෙන කාලෙකට පස්සේ මුහුණු පොතෙන් හම්බුනා. ඒ වෙනකොට මම  හිටියේ බැංකොක්, ඔහු හිටියේ ඇමරිකාවේ.. ඔහු ගණිතයට ඉතාම දක්ෂ කෙනෙක්, ඇමරිකාවේ ගණිතයෙන් PHD එක කරන්න ඔහු ගිහින් හිටියේ, ඒ ගමන් ඔහු එහි Lecturer කෙනෙක් විදිහට වැඩ කරනවත් මම මුහුණු පොත හරහා දැක්කා. අලුත්ම අලුත් වාහන එක්ක ගොඩක් සැපපහසුකම් ඔහු ලඟ නොඅඩුව තිබුනා.. එත් ටිකක් කල් යද්දි හැමදාම ඇති වෙන්න බොන post එක්ක ජිවිතේ ගැන එක එක විදිහේ post වැටුනා මේ යාලුවගෙ wall  එකේ..

මේ කාලේ අපි අතර ලඟ යාලුකමක් තිබ්බෙ නැ, කතා කරන්න  ලොකු ඉඩක් ලැබුනෙත් නැ, මගේ ජිවිතෙත් ගොඩක් කාර්‍ය්බහුල කාලයක් නිසා.. ඒත් මට අහන්න ඕන වෙලා තිබ්බා  ඇයි මෙහෙම බොන්නේ කියලා, ඒ ගැන එයත් එක්ක කතා කරන්න  ලොකු ඕන කමක් තිබ්බත්   වෙලාව හොය ගන්න එක ප්‍රශ්නයක් උනා.. 2014 අවුරුද්දේ  අන්තිම කාලේ එක දිගට දවස් ගනන් නිදි මරන හැටිත්  යාලුවොත් එක්ක ඇති වෙන්න බොන හැටිත් ඔහුගේ wall එකේ දැක්ක මට හිතුනේ ඇයි කවුරුත් ඔහුව නවත්තන්නේ නැත්තෙ කියලා.. 

ඔය විදිහට 2015 අවුරුද්ද වෙන කොට මගේ ජිවිතේ  තිබුන කාර්‍ය්බහුලකම අඩු වෙලා නිදහස් කාලයක් උදා වෙලා, ඉතින් එක දවසක් උදේ නැගිටින කොට මට හිතුනා මගේ මේ යාලුවට අද කතා කරන්න ඕන කියලා.. මේ විදිහට බොන්නේ නැතුව තියන ප්‍රශ්නයක් කතා කරන්න කියලා කියන්න..වෙනදා වගේම මම FB ලොග් උනා.. මම දැක්ක දෙයින්.. මගේ හිත එක පාරට නතර උනා..

 දෙවියනේ ඔහු සියදිවි හානි කරගෙන..

අද වෙනතුරු කිසි කෙනෙක් දන්නේ නැ ඇයි ඔහු එහෙම කර ගත්තේ කියලා, පිටට පේන්න ඔහුගේ ජිවිතේ  කිසිම අසාර්ථකකමක් තිබුනේ නැ.. සල්ලි, බුද්ධිය, සැප සම්පත්, පිලිගැනිම, යාන වාහන.. ලොකේ ඕනම තැනක පිළිගන්න අධ්‍යාපනය. ආදරණිය පවුලක්.. ඒත් ඇයි  මගේ යාලුවේ..

 

"ඔයා මගේ පිටි පස්සෙන් අවුරුද්දක්ම ආවේ මේ ඔයාගෙ හිතේ තෙරපෙන ප්‍රශ්නේ කියන්නද... ඔයා මට කිසිම කරදරයක් කලේ නැ, කරදරයක් වෙන්න දුන්නෙත් නැ, ඉඩ ලැබුනත් මගේ අතකින්වත් ඇල්ලුවෙත් නැ.. ඒත්  මට ඔයාව එදා තේරුන් ගන්න බැරි උනා.. මම ඒ පන්තියට  ආවේ පිරිමි ළමයෙක් එක්ක යාලු වෙන්න නෙමේ නිසා ඔයාවත් මම තිබ්බේ එතන.. ඔයාගේ මතකය මගේ හිත ඇතුලේ මම මැරෙනකන්ම ජීවත් වෙනවා අද ඔයා අපි අතර නැති උනත්..මගේ යාලුවේ..."

මේ සිද්දියෙන් පස්සේ ඔහුගේ පවූලේ අය ඉල්ලා හිටියා මුහුණු පොතේ ඔහු ගැන  දාන්න එපා කියලා,  කිසි කෙනෙකුට වරදක් නැති, තමන්ගේ පාඩුවේ ඉන්න අහිංසක  කෙනෙක් නිසාම ඔහුට අගෞරව වෙන කිසිම දෙයක් අද වෙන තුරු මුහුණු පොතේ නැහැ..ඔහුගෙ අක්කා උපන්දිනේට හරි  ඇය කරන විශේෂ දෙයක් හරි ඔහුගේ wall එකේ අදටත් බෙදා ගන්නවා  හැඟිම් බර වචන ටිකකුත් එක්ක අපේ ඇස් වලටත් කඳුලු ගේන..

ඔහු  උගන්නපු සහ ඒ වෙනකොට PHD එක හදාරමින් සිටි ඇමරිකාවෙ විශ්වවිද්‍යාලයේ  ඔහුගේ නම සඳහන් ඇගයීම් පුවරුවක් සදාකලිකවම රැඳි තියනවා ඔහුගේ දස්කම් එක්ක. ඒ වගේම ඔහුගේ අවසන් නිබන්ධනය බාර දි නොතිබුනත් ඔහුට කරන ගෞරවයක් ලෙස PHD එක ප්‍රධානය කරලා තිබුනා ඔහු ජීවතුන් අතර නැති උනත්.. ලංකාවේ ඉපිඳ ඉහළම තලයකට නැග්ග, කිසිම කෙනෙකුට වරදක්  කරදරයක් නොකල හැම කෙනෙකුටම සංවේදිව සලකපු ඔහු ඔහුගේ ජීවිතය ගැන සංවේදී නොවුනේ ඇයි ?