බ්ලොග් පොස්ට් , Commnets සහ නිදහස් බ්ලොග් අවකාශය.

 
   කලාන්තරයක් තිස්සෙ බ්ලොග් ඇතුලු විවිධ වෙබ් අඩවි කියවන්න හුරු වි සිටින්නියක් ලෙස ඒවායෙ ඇති "Comments" කියවීමද "Comments" ගැන බ්ලොග් ලියන්නන්  දි ඇති අර්ථකතන  කියවිමද මගේ පුරුද්දක්.  ඒකත් හරියට තුන් රෝද රථවල පිටුපස සහ ඉදිරිපස ඇති වැකි කියවිම හා සමාන වෙනස්ම කලාවක්. මෙහිදි මං දුටුව එක් කාරණයක් තමයි බ්ලොග් හෝ වෙනත් වෙබ් අඩවි ලියන්නන් විවිධ ආකාරයෙන් තම ලිපි කියවන්නට අදහස් ඉදිරිපත් කරයන මෙන් ඉල්ලා ඇති වැකි වලින් ලියන්නන් පිලිබඳ බොහෝ කරුණු අවබෝධ කර ගත හැකියි යන්න සුහදව "Comments" හරහා සංවාදයක් ගොඩ නඟා ගන්න.



නමුත් බොහෝ අය සඳහන් කර ඇති පරිදි "ඔබේ අවංක අදහස්" පිලිබඳව නම් මට ඇත්තේ ප්‍රශ්නාර්ථයක්. මේ තියන අසීමිත බ්ලොග් ලිපි ප්‍රමාණයත්  සීමිත කාලයත් සමඟ හැම පොස්ට් එකටම "අවංක" අදහස් පලකිරිම මගෙ මතයේ හැටියට නම් අපට බලපොරොත්තු විය නොහැක්කක්. එයට හේතුව ලෙස මා දකින්නෙ "අවංක" අදහස් ඇති විමට තරම් නිසංසල හිතක් කියවන්න හට ලබා දෙන පරිසරයන් ඔවුන් අවට නැති හෝ ඉතා සිමාසහිත බව මම දකින නිසයි. එයින් කියවෙන්නෙ නැ "අවංක" අදහස් "Comments" තුල නැහැ කියලා. ඒ වගේම තමන්ගෙ හිතට දැනෙන "අවංක" අදහස ඒ අයුරින්ම පවසන්න තරන් බොහෝ දෙනෙකුට ධෛර්ය්‍යක් එහෙමත් නැත්නම් තමන් ගැනම ආත්ම විශ්වාසයක් තියනවා කියලත් මම විශ්වාස කරන්නේ නැහැ.  කොහොම නමුත්  ලැබෙන "Comments" නිසා පැවැත්මට නම් සැහෙන පිටිවහලක් වෙන බව නොකියාම බැහැ. කුමන හෝ සංවාදයක දී විරාමයක් තැබිය යුතු මුල්ම තැන හඳුනගන්නත්, විරාමයක් තියන්නත් අපි ගොඩක් දෙනෙකුට අසීරු කරුණක් වන්නෙ අකීකරු නොමඟ යවන සුළු නොනවතින අපේ "සිත්" නිසයි.  ඒ වගේම බොහොමයක් දිගින් දිගට "Comments"හරහා ඇදී යන සංවාදවල ඵල රහිත බව පැහැදිලිව පෙනෙන්න තිබුනත් ඒවා හරහාම යම්කිසි ප්‍රමාණයකට කරුණු කාරණා එළිදැක්විමක් සිදු වෙනවා වගේම නිවැරදි මාවතකට ඉදිරි  සංවාද හැරවීමටත් රුකුලක්.
 
තවත් තැනක මෙලොවටත් එලොවටත් වැඩකට නැති තම තමන්ගෙ පෞර්ශ්‍ය දුර්වලතා ලොවටම නොමිලේ හඬගා පවසන පොස්ට් සහ සංවාදත් දැක ඇත්තෙමි. එවැනි දැ දුටු විට නම් අනුකම්පා කර නොවැදගත් කොටසට දමා ඉදිරියට යාම මිස වෙන කල හැක්කක් නැත්තේ මෙවැනි අයව උසි ගන්වන පිරිසක්ද මේවා අතරම නිරන්තරයෙන් සැරිසරමින් කල්මරමින් රැඳි සිටින නිසාවෙනි. ඉල්ලුම නැති නම් සැපයුම ඉබේම ඇනහිටිනවා යන ආර්ථික විද්‍යාවේ සරල මුලික නීතිය තමයි මට එහිදි මතක් වන්නෙ.

තවත් කරුණක් තමයි යම් පිරිසක් බ්ලොග් ලිවීම හරහා කියවන්නන්ගෙන් සහ අනිකුත් බ්ලොග්කරුවන්ගෙන් බලපොරොත්තු වෙනවා කියල මට දැනුනු, තමන්ට ගරු කරන්න එහෙමත් නැත්නම් "පොර" චරිත හදාගන්න උත්සහ දැරීම මේ බ්ලොග් අවකාශය තුල ඔවුන්ගේ සැබැ ජිවිතය තුල සිහිනෙන්වත් සදාගත නොහැකි. එවැනි අයට යාන්තමින් හෝ දැනුනොත් තමන් වෙහෙස මහන්සි වී තනාගත් "පොර" චරිතය යම් බිඳ වැටිමකට ලක්වෙන තැනක්, පසු නොබලා පහර ගහන්නත් පෙළබෙන්නෙ ලොවට වසා සිටින තමන්ගෙ ඇතුලු චරිත ස්වභාවය මනාව එළි දක්වමින් බලන් ඉන්න හැමෝටම. මෙතනදි හොඳ හෝ නරක වැදගත් වන්නේ නැහැ, බොහෝවිට තම "පොර" චරිතය අවකාශය තුල දිගින් දිගට රඳාවගැනිම පමණයි ඔවුන් සලකන්නෙ, ඒ සඳහා නොයෙකුත් බාල රසවින්දනයන් ලබාදෙන වදන් ඔහේ ලිස්සා යන්න ලියන්නත් මෙවැනි අය ඔවුන්ගෙ තරාතිරම, වයස, උගත්කම, රැකියාව පසෙකලා ඉත සිතින් සැදි පැහැදි සිටින්නෙ හරියට තමන්ගෙ මුලු ජිවිතයම රැඳි පවතින්නෙ බ්ලොග්  අවකාශයෙ "පොර" චරිතය හරහා වගෙයි, බාග විට නොපෙනෙන සත්‍යයත් ඒකම වෙන්න ඇති, සැබැ ලෝකයෙ  රඟපාන්න බැරි චරිත බොහෝවිට "නිදහස්" බ්ලොග් අවකාශය තුල රඟපාන්න කාගෙන් තහනමක් ද ?

බොහෝදෙනෙකුට කොතරම් ඉගෙන ගත්තත් විභාග වලින් ජය ලැබුවත් නම්බුනාම ලැබුනත් මිල මුදල් ලැබුනත් නිහතමානිකම ගොඩ නඟාගන්න ඇති නොහැකියාව හොඳින් විදහා දක්වන තැන් මම "Comments" සහ බ්ලොග් පොස්ට් හරහා ද දැක ඇත්තෙමි. එවැනි තැන් වලදි මට මතක් වෙන්නේ බොල් වී ඇට මඳ පවනටත්  එහා මෙහා වැනුනත් පිරුණු පැසුනු වී ඇට එසේ වැනෙන්නේ නැහැ යනුවෙන් මා කියවා ඇති පැරණි කියමනක්.. තවත් එවැනි වැකියක් නම් "පිරුණු කලේ දිය නොසැලේ... "  මෙවැනි හැසිරිම් වලින් කාගෙ කාගෙත් කල පිරී ඇති නැති බව... වී කරල් පැසි ඇති නැති බව  බලන් ඉන්න අයට මනාව වටහාගත හැකියි...

මෙහිදි මට සිහිවෙන්නේ අප කුඩා කල සිටම අධ්‍යාපනය ලබනවා.. අනතුරුව යම් පිරිසක් උසස් අධ්‍යාපනයත් ලබනවා.. එහි පරමාර්ථය විය යුත්තේ උසස් ආකල්ප දරන  මිනිස් සතෙක් මිසක් තනතුරු සහ විවිධ ලේබල් ඇලවුනු  උද්ධ්ච්ච නොමිනිසුන් පිරිසක් බිහිවිම නම් නොවේ... මැක්සිම් ගෝර්කි කියනවා සම්පූර්ණ මිනිසෙක් බිහිවෙන්න නම් "හදවතේ ගීතයත්, මොළයේ ගීතයත් සමවිය යුතුයි" කියලා. මගේ අදහසත් උගත්කම සහ ගුණවත්කම එකම සරල රේඛාවක ගමන් කළ යුතු දෙයක් බවයි. එහෙම නැතිව අපි හදන්නේ තව කෙනෙක් නොතකන, අනිත් අයට වඩා මම උසස්ය කියා හිතන පිරිසක් නම් ඒක නෙවේ අධ්‍යාපනය කියන්නේ මම දකින විදිහට.. මම ( හීන දකින ) ලෝකයට ඊට වඩා වෙනස් අර්ථ එනම් තමා ලෝකය විසින්ද ලෝකය තමාගෙන්ද වෙන්කරන්න බැහැ කියන ආදරණීය චින්තනය අපට ඇතිවිය යුතු බව  දකිමි.


ඒ වගේම "Comments" හරහාම තම කුහකම, ඉරිසියාව ලොවටම හඬගා පවසන්නද හිඟ නැත. ප්‍රේමකිර්ති නම් සොඳුරු මිනිසා අකාලයේ සමු ගන්නේද මෙවැනිම අන් කෙනෙකුගේ නැගිටිමක් උපේක්ෂාවෙන් විඳ දරාගත නොහැකි මානසික මට්ටක් හිමි නිර්ලජ්ජිත මිනිසුන්ගේ කුරිරු ගොදුරක් වෙමිනි. අප රටක්, ජාතියක් ලෙස පෞඩ ඉතිහාසයකට හිමිකම් කිව්වත් මෙවැනි සිදුවිම් අතීතය පුරාවටත් වර්ථමානයෙත් වෙනස් නොවුනොත් අනාගතයෙත් සුලබව සොයා ගත හැකිවේවී. ඉතින්  කොහොමද රටක් ජාතියක් ලෙස අපි දියුණු වෙන්නෙ උඩට නඟින කෙනාගෙ කකුලෙන් තව කෙනෙක් ඇදලා පාගලා දාන්න සැදි පැහැදි බලා ඉන්න උගත්, නූගත් ,දුප්පත් ,පොහොසත් ,ලොකු පොඩි,  තරුණ ,මහලු මෙකී නොකී මිනිසුන්ගෙන් පිරි සමාජයක් අපට හිමි කොට..


මෙවැන්නන් දුටු විට මසිතට නැගෙන්නෙ ඔවුන් වෙනුවෙන් උපන් ආත්මානුකම්පාවක්. පව් අසරණ මිනිසුන්.. කොයි ලොව යන්නෙ මරණින් පස්සෙ - පින් පව් එනවා අපි පිටිපස්සේ..... කිසිම විදිහකින්  තමන්ගේ ජිවිතය ගැන තමන් තෘප්තිමත් නැති අයගෙ යටි හිතේ ඇති මානසික පීඩනය, නොසන්සුකම, කලකිරිම වැනි සෘනාත්මක හැඟිම් බොහෝ විට මෙවැනි ක්‍රියාවලට හේතුවක් වියහැකියි.  මොකද ඔවුන්ගේ යටි හිත කැමති නැහැ තමන් නොවිඳි , නොවිඳනා සතුටක් සැහැල්ලුවක් අන් අය ලබනවට.එමෙන්ම බුදුන් වදාල පරිදිත් යමකට අසීමිත ලෙස බැඳුනු විට අපගේ කෙලෙස් පිරුනු හිත තුල ලෝබය මෝහය වැනි අකුසල් හැඟිම් මතුවිම ස්වභාවික බවත් එයින් මිදිමට  තරම් කුසල් සිත් ඇති අය ඇත්තේ අතේ ඇඟිලි ගනනටත් වඩා අඩුවෙන් බවත් අප සැවොම හොඳින් වටහාගත යුතු මතක තබා ගත යුතු කරුණක්.


ඒ වගේම ඇනෝ ගැනත් කියන්න ඕන.. වැඩකට ඇති සංවාද ගෙනයන වගේම තම පහත් අරමුණු වලට පෙනී සිටින කොන්ද පණ නැති ඇනෝලාද මෙහි සිටිනව මම දැක ඇත්තෙමි. තාක්ෂනය අතින් යම් තරමක දැනුවත්භාවයක් තිබ්බත් තවමත් බහුතරයකට "Comment" කරන්න පහසුම විදිහ ඇනෝ ලෙස මං දකිනවා.. හැබැයි තමන්ගෙ නියම නමින් වැඩකට ඇති දෙයක් කියන්න තරන් කොන්ද පණ තියන අය හැර අන් අය "Invisible Mode " එකක් ලෙසයි මම දකින්නේ.   ඒ වගේම මට සමහර වෙලාවට හිතිලා තියනවා තමන්ගෙ "Post" එකට "Hits" වැඩි කරගන්න හරි "Comments" වැඩි කරගන්න (ළදරු ආශාවන්)  හරි  තමන්ම ඇනෝ විදිහට "Comments" කරගන්නවද කියලත්..

මට දැනට ලැබි තිබෙනව අප අතර සිටින ඇනෝලා අතරින්  අන්ත දෙකක් විදහා දක්වන  ඇනෝ "Comments" දෙකක්.. එකක් මා ලියු "නිර්මාණකරු , නිදහස , නිර්මාණය" පොස්ට් එකට.

 **** AnonymousApril 13, 2016 at 12:51 PM

විශිෂ්ට ලිපියක්. ඔබේ අදහස් අගෙයි. නිදහස් අතකින් ඇඳෙන සිතුවම් යම්තාක් සොඳුරුද එමෙන්ම නිදහසේ ගලන සිතුවිලි අතිශය චමත්කාරජනක නිර්මාණ ලොවට දායාද කරන බව නොරහසක්.

කෙසේ නමුත් මෙහි ඇනෝ කමෙන්ට් වලට ඉඩදී තිබෙන නිසා පරිස්සමින්. අපවැනි අමන ඇනෝවරුන් පැමිණ නුසුදුසු දෑ කමෙන්ටු තුළ බහා ඇත්දැයි නිතර සෙවිල්ලෙන් සිටින ලෙසත් ඉතාම ප්‍රවේසම් වන ලෙසත් ඔබගෙන් ඉතාම ගෞරවයෙන් යුතුව ඉල්ලා සිටිමි. ඔබගේ ලිවීමේ හැකියාව සුපිරියි. දිගටම ලියන්න. ඔබට ජය පතමි. ****

අනිත් එක මා ලියු " දිවිමඟ වෙනස් කල දේශයන් දෙකක සොඳුරු මතකයන් සිහිගන්වන රූපරාමු ." පොස්ට් එකට.

**** AnonymousMay 21, 2016 at 9:14 PM

//මෙකේ යද්දි උනු දෙවලින්// ඔයයි දෙමළද අප්පා එන්නා ඉදි ශිංගල****

අල්ලා ගත් එක් වචනයක් අතහැර ගැනිමට නොහැකිව ලතවෙන මේ දෙවෙනි ඇනෝ  නම්  මා ලියු OWLING සහ ROCK පොස්ට් දෙකම කියවා ඇති බව මට විශ්වාස නමුත් ආයෙත් කියවන්න ඇනෝ..

(මා මේ ලිපිය ලියමින් සිටින අතරතුරේම සිදුවෙන මේ දෙවැනි ඇනෝගේ "හැසිරීම" නම් කියලවත් කර ගන්න බැරි දෙයක්. මට මේ ඇනෝ "Asperger Syndrome"  වලින් පෙළෙන්නෙක් විය හැකි බවට සාධාරණ සැකයක් ද මතුව ඇත. ඒ  අනුව මට දැනට එළබිය හැකි එකම නිගමනය මේ ඇනෝ හදවතින් බොහෝ සේ තනිවු අයකු වියහැකි බව බොහෝ පිරිසක් මැද සිටියත්, සාර්ථකත්වයන් ලබාතිබුනත් ජීවිතයේ.  ) 

මෙන්න මේ පැනයද මගේ සිතට නැගෙන්නේ මෙවැනි පසුබිමක මමද බ්ලොග් ලිවීමට පටන්ගත් පසු මමද මුහුණ දෙන සිදුවිම් නිසාවෙනි.. කොතෙක් දස්කම් පැ මිනිසුන් බිහි උනත් අප රටක් ජාතියක් ලෙස එක තැන සැහෙන කාලයක් රැඳි සිටින්නේ මෙන්න මේ අයිතිය පිළිබඳ හෝ කැපී පෙනිමට හෝ  උඩට නැඟිමට කුලල් කා ගැනීම මිස ප්‍රයෝගිකව තනි තනිව හෝ  එකතුවි හෝ ඵලදායි යමක් නොකෙරෙන බැවින්ද?   රටක් ජාතියක් ලෙස සම(හරක්)ට කොන්ද පණ තිබෙන්නේ කෙනෙකුට අත දිමට නොව  බලපැම් කරන්න අපහසුතාවයට පත් කරන්න ,  චෝදනා කරන්න වැනි සෘනාත්මක දේවල වලට  පමණක්  ද කියා ද මට සිතේ... ටිකින් ටික ළදරු විය ,ළමා විය, යොවුන් විය, ඉක්මවලා යාන්තමින් මැදිවියට ලංවෙන "බ්ලොග් අවකාශය" තම පහුගිය ජීවිතය දිහා ආපස්සට හැරිලා අතීතාවර්ජනයක් කරන්න පෙළබෙනවා නම් මේ තමයි එයට හොඳම කාලය කියලයි මම දකින්නේ.

රටේ පවතිනා සාමාන්‍ය නීතිය පවා තම තමන්ගේ  අභිමතය පරිදි වෙනස් කර ගන්නා මිනිසුන්ගෙන් සැදුම්ලත්   රටක ජීවත් වන හෝ හැදුනු වැඩුනු   මිනිසුන්ගෙන් සැදුම්ලත් බ්ලොග් අවකාශයේ හෝ වෙනත් වෙබ් අවකාශ තුල  මෙවැනි හැසිරිම් මට නම් පුදුමයට කරුණක් නොවේ.. "අපිත් දුක් විඳලා සැප ලබන්නේ. ඔබත් දුක් විඳලා සැප ලබන්න" යන පාඨය  මුලික කර ගෙන මුල් බැස ඇති සමාජයක අනාගත පරපුරේ මනස මෙවැනි සිදුවිම් වලට බලාපොරොත්තුවෙන් ශක්තිමත් කරනු වීනා වෙනත් ප්‍රායෝගික විසඳුමක් ද මට  නම් නොපෙනේ.. එය නම් දුකට වගේම පුදුමයටත් හේතුවක් මට නම් උගතුන් වියතුන් බිහිවෙන සිරිලකේ...

කෙසේ වුනත් අද හිරු බැස ගොස් හෙට නව දිනක් එළිය කරමින් හිරු නැගෙනු ඇත.. අප මරණය කරා තවත් එක් දිනකින් ලඟාවනු ඇත...පමා වීම යනු අකුසලයකි. බුදුන් දෙසු ලෙස.. එබැවින් පමා නොවි හෙට දින එළිය දකින නව හිරුත් සමඟ නැගෙමු නව හැඟුමින්,එක්වෙමු සියලු භේද දුරු කර, තනමු සැමට නව ලොවක් හිනැහෙන්න අඬන්න නටන්න ගයන්න  මුමුණන්න... තරහ වෙන්න හැබැයි යාලු වෙන්න...




ප. ලි. : මම දන්නවා පළකරන ඕනම ලිපියක හෝ බ්ලොග් අඩවියේ හෝ  කියවෙන පණිවිඩය නොව වැරැද්දක් , අඩුපාඩුවක් සෙවීම තම පරම අපේක්ෂාව කරගත් පිරිසක් ද  මේ "නිදහස් බ්ලොග් අවකාශය" තුල නිරතුරු සැරිසරන බව....එය ද එක්තරා පැතිකඩකින් ධනාත්මකව බැලිමට මගේ දෙමාපියන් ඇතුලු මෙතෙක් සියලු ධනාත්මක ජීවිත අත්දැකිම් එක් කල හැමදෙනාමට ස්තුතිවන්ත වෙන්න  මගේ මනස හැඩගැසි තිබිම මා ලද මහඟු භාග්‍යයක් බව මම හොඳාකාරව දනිමි.......

අලුතෙන් කෙනෙක් බ්ලොගයක් ලිවිම ආරම්භ කල විට එම ලියමන් තමන්ගේ මෙතෙක් පැවති අණසකට, සාර්ථකභාවයට අකුල් හෙලිමක් වෙවි කියන සිතුවිල්ල පහළ විම වලකන්න බැහැ ප්‍රසිද්ධිය, සම්මාන, ඇගයිම් ,පිලිගැනිම් බලාපොරොත්තුවෙන්  ලියමන් ලියවෙනා සිතක..  තමන් ලියන්නේ ලොකෙන් ලැබෙන පිලිගැනිමට වඩා තම සිත වින්දනීය ලොවක් කරා ගෙන යාමටත් ලොකෙට කිසියම් වැඩදායි දෙයක් තිලිණ කරන්නත් යන අරමුණ ඇති සිත් සැලෙනවා වෙනුවට අලුතින් පැමිනෙන අයත් සමඟ අත්වැල්බැඳ ගැනිමෙන් වඩාත් ශක්තිමත් වෙන බවයි මගේ හැඟිම.....  

මෙම ලිපිය කියවා නොසන්සුන්වන අය කරුණාකර  මා ලියු " ගමු ගැඹුරු හුස්මක් - පිට කරමු සොඳුරු හැඟුමක්..." ලිපිය කියවා සන්සුන් වන ලෙස දන්වා සිටිමි.