පුංචි කාලේ මං දැක්ක අමතක නොවෙන හීන.....

  මම පහුගිය ලිපියක ලිව්වනේ කොහොමද මම බ්ලොග් ලියන්න පටන් ගත්තේ කියලා.. ඒ ලිපියේ මම අන්තිමට ලිව්වනේ මගේ අතීතයෙන් ලියන්න හිටිය සටහනක්  ගැන.. අන්න ඒ සටහන තමයි අද මේ විදිහට ලියන්න හිතුවේ.  මුලින්ම  මගේ පුංචි කාලෙ ගැන ටිකක් ලියන්නම්.. ටිකක් කිව්වෙ ඔක්කොම ලියන්න සෑහෙන කාලයක් ඕන වෙන නිසා..අනිත් එක ගොඩක් දිගට ලිව්වාම කියවන අය අයියෝ මේක ඉවර වෙන්නේ නැද්ද හිත හිතානේ කියවන්නේ.. නේද...

 

මං ඉපදිලා තියෙන්නෙ අපේ පවුලේ පළවෙනි දරුවා විදිහට ඈත සීතල කඳු වලින් වටවුනු හරිම සුන්දර පරිසරයක අවුරුද්දේ මැද මාසෙක..මාසේ මුල දවසක, දවසේ හවස් කාලයේ.. අම්මගේ බඩේ ඉන්න කාලෙ ඉඳන්ම  මගේ හිතුවක්කාරකම ගැන නම් උදාරහණ ඕන තරන්.. දොස්තර මහත්තයා කොයි තරන් හැරෙව්වත් අම්මගෙ බඩ ඇතුලෙ මං ආයෙමත් පෙරලි කරලා වැරදි අතටම හැරෙන නිසා තීරණය කරලා තියනවා සැත්කමකින් මේ දඟ පැටියව මෙලොවට ගේන්න. ඒ කාලෙ හැටියට අම්මව මුලුමනින්ම සිහිනැති කරවනේ බබාව ගන්න. අපේ අම්මටත් එහෙම තමා. සිහිය ආවම අම්මට එතන හිටිය හැමෝම කිව්වලු ඔයාට ඉන්නවා සුදුම සුදු බෝලයක් වගේ රෝස පාට දුවෙක් කියලා..එදා ඉඳන් අද වෙනකන් අපේ අම්මා ඒ රෝස මල රකිනවා අඩුම ගානේ රෝස මලටවත් රෝස මලේ  සුවඳ බලන්න දෙන්නේ නැති ගානට ආදරේ වැඩිකමට රෝස පඳුරේ තියන කටු  රෝස මලේ ඇනෙයි   කියන බයට..

ටික ටික ලොකු වෙද්දි මල්ලියෙකුත් එකතු වුනාට පවුලේ බාලයාට ලැබිය යුතු හුරතලය අවධානය ලැබුනෙ එයාට නම් නෙමේ. පුංචි කාලෙ මගේ එක තැනක තියන්න බැරි දඟකම මට්ටු කරන්න තාත්තා නොයෙකුත් විදි හදාගෙන තිබ්බත් ඒ හැම එකකින්ම  හිනා වෙලා එක තප්පරෙන් තාත්තා හිතන්නත් කලින් පැනලා යන්න මට තිබ්බ හැකියාව නිසා හැමදාම ගුටියක් කැවා නම් කැවේ මගෙ මල්ලියා. සහෝදරයෙක් ඉතාම කුඩා කාලයෙ පටන්ම තමන්ගෙ සොහොයුරියව රැක ගන්න එකට බොහොම හොඳ උදාහරණයක්  ඒ සිදුවීම්.  ඉතින් මේ දඟකම කියලා බැනලා හදන්න බැ කියලා තාත්තා තේරුන් ගත්තම තාත්තා මට ජීවිතේ වැදගත් පාඩමක් ඉගෙන ගන්න ඉඩ හදල දුන්නා නිහඬවම. ඒ තමයි තමන් කරන දේවල් වල වගකීම තමන් ගන්න ඕන කියන දේ.  දවසක් කොයි තරන් එපා කියල කිව්වත් ලඟ තියන බිත්ති දෙකක් අතර  හරහට කකුල් තියලා ඉහළට නඟින මගේ පුරුද්ද නිසා වැඩි ඉහළකට යන්න කලින්ම මං ඇදගෙන බිමට වැටුනා. තාත්තා මගෙ ලඟම එහා පැත්තෙන් හිටියත්  හැරිලවත් බැලුවෙ නැ.  හරියට මුකුත් උනේ නැ වගෙ ඉන්නව දැක්ක මං රිදිල්ලත් එක්කම නැගිටලා සද්ද නැතුව එතනින් ගියා.

  අපේ ගෙදර පුංචි කාලෙ තිබ්බා දර ලිපක්. උදේම අපිට ඇහුනේ   "පිණිබර යාමේ සැවුලන් හඬලනවා - අම්මා වටකර ලිප ගිනි නැලවෙනවා"  , ඒ තාලෙත් එක්ක අම්මා ගැන ඇතිවෙන අසීමිත ආදරය හින්දම කම්මැලිකම පැත්තකින් තියලා ඉක්මනට ලැස්ති වෙලා, උදේම ගෙදර ගේට්ටුවෙන් එළියට බහින තැනම පේන්න තිබ්බේ පින්න මල් යායක්.. තාත්තා හිමිට මුමුණවා " පින්න මලේ සුද ඇන්න ගිහින්වද මූණ පුරා පෙම් පිරිලා..", අපිට යන්න තිබ්බා සුලං කපොල්ලක් හරහා, ඒ යනකොට නම් තාත්තා මාව බොහොම තදින් අල්ල ගන්නවා. රේල් පාර හරහා වැටිලා තිබුනු  කෙටි පාරෙන් යද්දි තණකොල වලට වැටිලා තියන පිණි බිංදු අම්මා පෙන්නලා කියලා දුන්නා ජීවිතෙ නම් තණ අග පිනි බිඳු වැන්නේ කියලා...

අම්මටයි තාත්තටයි හැමදෙනාගෙන්ම ලැබුනු ගෞරවය පිළිගැනිම නිසාම අපිටත් යන යන තැන බලාපොරොත්තු නොවිම මුල් තැන කාගෙත් පිළිගැනිම ලැබුන අතරෙම කැපිලි කෙටිලත් අතරින් පතර තිබුනා තමන්ගෙම අයගෙන්.. මෙන්න මේ හැමෝම දන්න කියන ගතිය නිසා මගේ පාඩුවෙ මට ඕන දෙයක් මට ඕන විදිහට කරලා ඉන්න බැරි තැන් සෑහෙන්න තිබුනා උනත් අපිව විඳිය යුතු නැති සිදුවිම් වලින් ජිවීතෙ හැමදාම ඈත් කරලා තියන්නත් ඒ දන්න කියනකම උපකාරි වෙලා තිබුනු හැටි මම දැක්කේ  පස්සේ කාලෙක ..

මං පුංචි කාලේ අම්මගෙ වැඩේම එක එක පාට හැඩට මහපු ගවුම් මට අන්දලා හැඩ බලන එක.. සැහෙන්න බැනුන් අහල තියනව මං එක විදිහකට ඉන්නෙ නැ කියල අම්මා අඩුපාඩු බලා ගන්නකන්...එපා වෙනකන් එකම ඇඳුම ඇඳලා බලන්න උනු නිසා වෙන්න ඇති මම අදටත් ආස නැ සාප්පු සවාරි යන්න. කඩේක තියන ඇඳුම් දිහා එක බැල්මකින් බලලා හිතට ගොඩක් දැනුනු ඇඳුමක් තිබ්බොත් ඇඳලා බලනවා ඇරෙන්න.

තාත්තා මට කිසිම දේකට තහංචි දැම්මේ නැහැ. ගස් නඟින්න, බයිසිකල් පදින්න..දුවන්න පනින්න,සෙල්ලන් ගෙවල් හදන්න, ඔන්චිලි පදින්න , ඔන්චිල්ලාව බඳින තිරස් ආධාරකයේ එල්ලිලා ජිම්නාස්ටික් වැඩ කරන්න. හැබැයි තාත්තගේ ඇස් මානෙන් එහාට නම් යන්න දුන්නෙත් නැ මම ගියෙත් නැ. ලොකු වෙද්දි නම් මේ නිදහස තාත්තා සෑහෙන්න සීමා කලත් පුංචි කාලෙ දුවල පැනලා ලබා ගත්ත අත්දැකීම් ජිවිතෙ පස්සේ කාලෙදිත් සැහෙන්න වැදගත්  උනා...

අපිටම කියලා කැමරාවක් නොතුබුනු ඒ කාලේ මගේ පෙර පාසැල් විවිධප්‍රසංගයේ පින්තුර පත්තර වලට වැටුනේ තමන්ගෙම දියණියත් එයට සහභාගි වුවත් කොහේ ගියත් අපේ අම්මාගේ කීමට මගේ පින්තුර ගත් ධර්මසේන සර් එදා නොකියාම ඔහු ගත් පින්තුර වලින් මා සිටි පින්තුර පත්තරේට යොමු කල නිසාවෙන්....ඔහුම මල්ලිගේ පින්තුරත් පළකලේ ඊට සත් අවුරුද්දකට පසු ශිෂ්ශත්ව ප්‍රතිඵලත් එක්ක....   

අදත් මට  කන්ඳ උඩ තිබ්බ අපේ පුංචි ගෙදර , ලොකු නඟින්න අමාරු ගල් පඩි.. උදේට මීදුම අතරින් පේන සමනල කන්ද.. දරා ගන්න බැරි හීතලේ කලු පාලම උඩින් ගිහින් කෝච්චියෙ ඉස්කොලේ ගිය හැටි , තාත්තා දෙන රු 2 න් හරි 5 න් හරි බැදපු රටකජු හරි ගල් සියඹලා හරි අරන් කකා ආපහු කෝච්චියෙ ගෙදර ආපු හටි.. ඇස් වහගෙන ඒ විදිහටම විඳින්න පුලුවන් සුන්දර මතයකන්...

ඒ සුන්දර කාලය ගෙවිලා ගිහින් කොලඹ කාස්ටක දුවිලි වල පහස ලබන්නත් ගෙදරටම කොටු වෙන්නත් මට සිද්ධ උනේ අවුරුදු 10ක් වින්ඳ සුන්දර පරිසරයට සඳහටම ආයුබෝවන් කියලා යන්න උනු නිසා තාත්තයි අම්මයි ළමයි දෙන්නා තැන් දෙකක තියන්න අකමැති උනු නිසා.....ඒත් කවදහරි ආපහු මට යන්න ඕනේ දොලොස්බාගෙ කන්ද බලන්න, කලු පාලමෙ ගිහින් බංගලි රෝස පඳුරේ පිපිනු ලොකුම ලොකු රෝස මල් තාම පිපෙනවද බලන්න, නගරසභා භුමියෙ තිබුනු බෝ ගහ ලග තිබ්බ නිසංසල පරිසරය තාම තියනවද බලන්න. නගරයේ ඒ කොනෙ ඉදලා මේ කොන වෙනකන් අම්මයි තාත්තයි දන්න කියන සිංහල, දෙමල, මුස්ලිම් ,බර්ගර් අය තාම ඉන්නවද බලන්න. කෝවිලෙ සුවඳ දුම් එක්ක නළලේ තිලක තියා ගන්න.. 

 

අපෙ ගෙදරට උඩින් තිබුනු පඬි පෙල වගේ පුංචි එවුන් එක්ක ජිවත් වෙන්න සටන්  කරපු දුප්පත්කමින් බැට කැවත් හිනාවෙත් අඩුවක් නැති සිංහල දෙමල පවුලක් හිටිය කටුමැටි ගෙදර තාම තියනවද බලන්න...අපේ ගෙදරට පහලින් තිබ්බ ජැම් පේර ගහේ ගෙඩි හැදුනාම  ඇන්ටිට හොරෙන් ඒ ගෙඩි අපිට කඩලා දුන්න අන්කල් තාම ඉන්නවද බලන්න.. අපේ ගෙදරට ඉස්සර තිබුනු ඉඩම  හරහා වැටුනු පාරට නඩු කිව්වත් මම නොදන්න හේතුවකට  නඩුව  ඉදිරියට නොගිය, ඒ නිසාම පසු කලෙක අපේ ඉඩම ඉතාම පාඩුවට විකුනන්න සිදුවුවත්  අවුරුද්දට නොකඩවා කැම පිඟන් හුවමාරු වුනු මුස්ලිම් ගෙදර තාම තියනවද බලන්න...


කරාබු ගස් යට  වැටෙන කරාබු නැටි අහුලන්න, තාප්පේ ලඟ තිබුනු ජපන්  බටු  ගහේ ගෙඩි කඩලා පහළ ගෙදර වහලෙට විසිකරල කාගේ ඒවද ඉස්සෙල්ලා පහළට එන්නේ බලන්න, කවදහරි මං හදන ගෙදර ඉස්සරහ දොර ඇරියාම තියෙන්න ඕනේ බට්ටා පනින්න පුලුවන් විදිහට කියල හිතුනු   ගෙදර ඉස්සහර තිබ්බ පුංචි කොරිඩෝවේ තාමත් වැටෙන්නේ නැතුව බයිසිකලෙන් 8 පදින්න පුලුවන් ද බලන්න..

සුදු සිහින් වැලිත් එක්ක බොරලුත් පිරිලා තිබ්බ පුංචි  මිදුල තාත්තා කියල දුන්නු රටාවට  අතු ගාද්දි හිමින්  මිදුල පුරා මැන  මැන ගිය සිහින් කුඩැල්ලො ජුඩියාගෙ ඇඟේ දිඟ පළල මැන්න දාට පිම්බිලා හිටපු හැටි බලන්න.. ගේ පිටිපස්සේ තිබුනු  කන්ද දිගේ උල්පත් වලින් එන පැහැදිලි  වතුර බිංදු වලට ඉර එළිය වැටුනම දේදුන්නක් වගේ දිලිසෙන හැටි බලාගෙන අම්මගේ බැනුන් නැහුනා වගෙ ඉන්න....කක්කුට්ටො ඇදේට ඇවිදින හැටි බලන්න..

පුංචි කාලේ ඉස්කොලෙ ගිය පාරේ තිබ්බ මැයි මල් ගහ තාම රතු පාට මලින්  පිරෙනවද බලන්න.. වයලින් වාදනය උගවන්වන්න ගෙදරට ආව සර් මගේ දිහාම බලාගෙන ඉන්නවා කියලා විහිලු කල සම වයසේ යාලුවො එක්ක  ඒ කාලෙ වගේ නිදහසේ හිනා වෙවි ඉන්න.

5 වසර වෙනකන් ගිය ඉස්කොලේ අරලිය ගස් අතරේ බැවුමෙ සිරිපාදෙ යන්න, දුප්පත් පෝසත් බේදයක් නැතුව පන්තියේ හිටිය හැමෝම එක්ක.... විශාල තේ වත්තක එකම හිමිකාරිය වුනු මගේ හොඳම යෙහෙලියත් එක්ක  සමහරදාට ඉස්කොලේ ඇරිල ඇවිත් කඩාපු තේ දළු පිරුනු එක එක විදිහේ තේ කොල පෙට්ටි පිරෙන්න තිබ්බ කඩේ තාම තියනවද බලන්න....කවදහරි ආපහු මට යන්න ඕනේ........එනවද ඔයාලත් මගේ තනියට.