ඈ සුජීවා නම් විය.

නමින් සුජීවා වන ඇය මට හමුවන්නෙ මාස කීපයක් වයසැති මගෙ පුතණුවන් සමඟ ගෙදර අනිකුත් වැඩ වලට පහසුවක් වේ යැයි සිතා මගේ මව විසින් පණිවිඩ කිහිපයක් දන්නා අඳුරන අයට පැවසිමෙන් පසු එක්තරා උදැසනක අපේ ගෙදරදි.  සුජීවා මටත් වඩා වයසින් බාල , ශරීරයෙනුත් කුඩා යාන්තමින් O/L පාස් උන කොලඹට ඈත වියළි කලාපයක හැදි වැඩි ඇති බවත්   මේ වෙන කොට ඇයට දරුවන් දෙදෙනෙක් ද සිටින බවත් ටික වෙලාවක් ඈ එක්ක කතා කරද්දි අපි දැනගත්තා.. පොදුවේ පිළිගැනෙන පරිදි ඈ එතරම් උගත් නුවත් මම දැක්කෙ ඈ  ලබා ඇති ජීවිත දැනුම අසලවටත් මට ඒමට නොහැකි බව ඊළගට ගතවුනු මාස කීපයෙදි. ඈ ඒ තරන්ම  දුක් කම්කොටලු පිරි ජිවිතයක්  ජයගත්  ශක්තිමත් දිරිය කාන්තාවක්.

මුලින්ම දුටුදාම ඇයගෙ කතා බහට නම් අපේ හිත් ඇදි ගියේ විශ්වාසයක් ඇය කෙරේ රඳවමින් , නමුත් ඊට පසුදා උදැසන 9 ට එන්න පොරොන්දු වි පිටත් වී ගිය  ඇය ආපහු ආවේ ඊට දවස් දෙක තුනකට පස්සේ. හැබැයි ඇය ආව ගමන්ම ගෙදර තිබුනු හැම වැඩක්ම කඩියා වගෙ කරන අතරෙම ඇයගේ හරි හමන් රැකියාවක නිරත නොවෙන සැමියා ගැනත් , තුන් කුළුදුල් වීම නිසා ඇයගෙන් වෙන්ව කොලඹින් පිට ඇගේ දෙමාපියන් ලඟ  වාසය කරන වැඩිමල් දරුවා ගැනත් ඇය අපිට විස්තර කලා.. ඒ අතරින් ඇගේ හිත වැඩිපුර රිදිලා තිබ්බේ ඇය ලඟ ඉන්න බාල දරුවට ලැබෙන වැඩිමල් දරුවට නොලැබෙන දේවල් ගැන....

ඉන් පස්සෙ කම්මැලිකමක් ගැවිලාවත් නැති ඇය  "කෝ මිස් මට බබා දිලා මිස් ටිකක් පැත්තකට වෙලා ඉන්න" කියල  කොට්ට වලින් වට කරපු බිම එලපු මැට්  එකක හරි  මිදුල පේන තැනක හරි බබාව ඉන්ඳවගෙන ඈ දන්න නැලවිලි ගී ඈටම උරුම තාලයකට කියද්දි පුතා නිදා ගත්ත දවස් තිබුනා ගොඩක්. අපි ලංකාවෙන් එනකන්ම මේ පුරුද්ද ඈ දිගටම කලා, කිසිම දවසක ඇය බබාව වඩා ගත්තේ නැහැ, මටත් වඩා බබාගේ සනීපාරක්ෂාව ගැන ඇය සැලකිලිමත්...හැබැයි ටික දවසකින් බබාගෙ නැපි රෙදි අඩුවෙන බවක් දැනුනත් ඒ ගැන ප්‍රශ්න නොකර බබත් එක්ක ඒ ගැන ඇයට ඇහෙන්න කතා කරන්න මං හිතුවේ ඇගේ හිත නොරිද්දා ඇයට අඟවන්න වෙන්නේ මොකක්ද කියලා මට තේරුන බව. ඒත් එක්කම සෝදන්න වෙන නැපි ගාන අඩු කරන්නත් මම වග බලාගත්තා...

මගෙ පුතාගේ ජීවිතෙත් ඈ එක වතාවක බේර ගත්තා අපි කවුරුත් නොහිතපු දෙයක් කරලා... ඒ සිදුවීම වෙද්දි පුතාට මාස 7 ක් විතර ඇති.. ඒ කාලේ ඝන ආහාර දීම ආරම්භ කරල තිබුනේ, මම දවල්ට කෑම කවලා පැය 2කින් වගෙ ඉදුනු කෙසෙල් ගෙඩියකින් සූරා ගත් මදය ටික ටික කැව්වේ පුතා හරිම ආසා නිසාත් තව ටික දවසකින් ලංකාවෙන් ගියාට පස්සේ මේ කෙසෙල් හොයා ගන්නවත් ලැබෙයි ද දන්නේ නැති නිසාත්. කවලා පුරුදු විදිහට සුජීවා  සාලේ ලැස්ති කරලා තිබ්බ මැට් එක උඩින් පුතාව තියල මම හැරුනේ   දවල්ට කන්න යන්න,ඒත් මට පුතාගේ වෙනසක් දැනුනු නිසා ආයෙත් මම ලඟට එනකොටම අර කවපු ඔක්කොම වමනෙ කලා.. ඊට කලිනුත් පොඩ්ඩ බැරි වෙද්දි වමනේ දාල තිබ්බට මේ වගේ නහයෙන් කටෙන් දාල තිබ්බේ නැ...දන්න හැමදේම කරල ඇඳුම් මාරු කරලා ඉවර උනත් හතර අතට අත පය විසි කර කර අඬන  ඇඬිල්ල ඒ විදිහටම තියනවා දැක්ක ඇය පැනපු ගමන් ඇඳ උඩ තියල තිබ්බ  බබාව අතට අරන් බබාගේ නහය ඉරුවා..  නහය  ඇතුලේ හිර වෙලා තිබුනු  දේවල් එළියට ආව ගමන් පුතාගේ ඇඬිල්ල නතර උනේ අපි හැමෝම ඇය කරපු දේ හිතාගන්නත් බැරුව බලන් ඉද්දි... 

මේ අතර විශේෂ කැමක් සැදු දිනක මගේ මව ඇයට පවසා තිබුන ඇගේ දරුවටත් රැගෙන යන ලෙස. එදා ඉදන් ඈ බොහෝම පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ පොඩි පෙට්ටියකට බෙදාගෙන යන්න පුරුදු උනා... උදව්වට එන මුල් කාලේ ඇයට උයන්න බැහැ අපේ ගෙදර කෙරෙන විදිහට.. නමුත් ඈ ඉගෙන ගන්න හරි සූරයි බලන් ඉඳල.  අම්මා කරන කියන  දේවල් බලන් ඉඳල සති කීපයක් ඇතුලත වේල් 3ම එක් එක් අයට ගැලපෙන ලෙස උයන්න පුරුදු උනේ කිසිම මැසිවිල්ලක් නැතුව. මේ අතරෙම මුල්ම දවසේ උනා වගේ එක පාරට  අතුරුදහන්  වෙන ඈ දවස් දෙක තුනකට පස්සෙ  මතු වෙන්නෙ තම දරුවන්ගෙ හෝ ගෙදර දුක් ගැනවිල්ලක් කියාගෙන.. ඉතින් අපෙ හිත් වල එනවා කියලා එන්නෙ නැති උනාම ඇති උනු නොසන්සුන් හැඟිම් හිරු දුටු පිනි වගේ දියාරු වෙල යනවා.. ඇගෙ කතා විලාසය ඒ තරන් තාත්විකයි...
 

ඈ දිරිය ගැහැනියක් කිව්වෙ ඇයගෙ ස්වාමියාට ස්ථිර රැකියාවක් හෝ රැකියාවක් කිරිමට ඕන කමක් හෝ නොතිබුන අයෙක් නිසාවෙන් ගෙදර බර කරට අරන් තිබ්බේ ඇය. දරු දෙදෙනාගෙ සියලු වැඩ කටයුතුත් ගෙදරදොරේ දේවලුත්  ඇය කරන්නෙ තමන්ගේ සහජ දැනුමෙන් මොළය වෙහෙසලා  හතර අතේ හිතලා, හම්බෙන ඕනම විදිහේ  කූලි වැඩක් කරලා කියලා   අපිට තේරුනෙ වරක් දෙවරක් නෙමේ.. කොහේ හෝ දේශපාලන රැස්වීමක් නම් ඈ එතන .. කොහේ හෝ නොමිලේ පාසැල් උපකරන නිල ඇඳුම් සපත්තු බෙදා දේ නම් ඈ එතන...ඒ වගේ දවස් වලට තමයි ඇය එනව කියලා නොදන්වා නෑවිත් ඉන්නේ.. කාගෙන් හරි හදිසියේ අහගත් තැනකට උනත් ඈ යනවා තනියම...හතර වටේටම ඈ දායක වි ඇති එක එක විදිහේ සීට්ටු ගැනත් ඇගෙන් කියවෙනවා වෙලාවකට.. ඇගෙ දරුවන් දෙදෙනාගෙන් පළවෙනි පිරිමි දරුවා තුන් කුළුදුල් කියා ඔහුට දෙමාපියන් ලඟ සිටිම අවුරුදු ගානකට අපලයි කියා කාගෙන්දෝ දැනගත් දා පටන් ඒ දරුවා හැදි වැඩෙන්නෙ ඇගේ ගම් පලාතේ ඇගෙ දෙමාපිය සෙවණෙ.. හැකි වෙලාවට ඇය අනිත් බාල දරුවත් සමඟ ගිහින් ඔහුව බලල එනව කියල ඈ කිව්වෙ එක දරුවෙක් ලං කරන් අනිත් දරුවා ඈත් කරන්න උනු දුකක් හිතේ හංගගෙන..

ඇගේ තව විශේෂයක් දැක්කා මම..ඒ ඈ අවට ඉන්න හැමෝගෙම වැඩකටයුතු තමන්ගෙම කර ගන්න උණුවෙන හිතක් තියන ඕනම අභියෝගයක් නොපැකිලව බාර ගන්න සමත් ගැහැනියක්.. එය මං දුටුව හොඳම තැන තමයි මගේ පුතාගේ ඉඳුල් කට ගෑව දවස..හැමදේම ලැස්ති කරගෙන තිබ්බත් අපිට කැවිලි වගයක් ගන්න අතපසු වෙලා කියල දැක්කේ එදා උදේ.. ඒ අවට තියන කැවිලි කඩයක් මම දැනගෙන හිටිය නිසා ගියත් ඕනේ කරපු හැමදේම නැතුව  ආපු  මම තියන දෙවල් එක්ක වැඩේ කරන්න ලැස්ති වෙනවා දුටු ඇය "මිස් කෝ දෙන්න සල්ලි" කියලා අඩියට දෙකට ගෙදරින් ගිහින් නැකතට කලින් ආපහු ආවේ වැඩිපුරත් එක්ක කැවිලි ජාති හොයාගෙන.. ඇය ඒ විනාඩි  ගානට  ඒ හරියේ තිබුනු හැම කැවිලි කඩේකටම ගිහින් තිබ්බා පයින්...

දිනක් ඇය ඇගේ බාල දරුවත් එක්කන් ආවා, හරි හුරුබුහිටි පෙනුමෙන් ඇය වගේම පෙනුනු මේ පෙර පාසැල් යන වයසේ හිටිය දරුවා හරිම කල්පනාකරිව ප්‍රශ්න කලා අපේ ගෙදර වෙන දේවල්..ඔහුට තිබුන ලොකුම ප්‍රශ්නය තමන්ගේ අම්මා මෙහේ මොකද කරන්නේ කියන එක... ඒ දරුවගේ ඇස් දිහා බලන් අපි කාටවත්  එයාගේ අම්මා මෙහෙ වැඩ කරනවා කියලා කියන්න පුලුවන් කමක් තිබ්බේ නැති නිසා අපි කිව්වේ අම්මා උදව් කරන්න ආව බව.. එදා ඈ  අරන් ආවා හතරට නමපු පාවිච්චි කරලම පොඩි උනු කොල කැල්ලක්.. එකේ තිබ්බ දේ ඇය  කිව්ව මෙන්න මෙහෙම " අනේ බලන්නකෝ මිස්, මොන්ටිසෝරියේ කොන්සට් එකට ඉංගිරිසියෙන් පිළිගැනීමේ කතාව කරන්න තෝර ගෙන මෙයාව.. මං ටිචට කියල ඒක සිංහලෙන් ලියව ගත්තා මිස්, ගෙදර ඉන්න වෙලාවට මෙයාට පුරුදු කරන්න" කියල ඇය දරුවා දිහාට හැරිලා කියලා පෙන්නන්න කිව්ව පමාවට අර කටපාඩම් කර ගත්ත කතාව බොහෝම චතුර විදිහට  කියාගෙන ගෙන ගිය දරුවා දිහා ඈ බලාගෙන හිටියේ  හරිම ආදරෙන් ආඩම්බරෙන් දිලිසෙන ඇස් වලින්...ඇය විඳින දහසක් දුක් ඒ වෙලේ තිබ්බේ කොහේදෝ දුර ඈතකට පාවෙලා ගිහින් කියලයි මට හිතුනේ... කාගෙන් හරි ඉල්ලගත්ත ඒ පෙර පාසල් විවිධප්‍රසංගයේ CD එකත් අරගෙන ඇය තවත් දවසක ආවා ඒක දාලා බලන්න නොඉවසිල්ලෙන්..දුක් මහන්සියෙන් හදන දරුවෙක්ගෙ දස්කම් බලන්න කව්ද අකමැති..
 .

දැන උගත් කියන බොහෝ දෙනකුගේ නැති හැදියාවකුත් ඇය ලඟ තිබ්බා, කිසිම දවසක මමත් මගේ සැමියත් ගැවසෙන තැන් වලට ඈ ආවේ නැහැ . ඒ වගේම ගෙදර පෞද්ගලික දෙයක් කතා වෙන වෙලාවටත් මඟහැරලා ඉන්න තරම් නුවණක් තිබුනු ඇය අන්තිමේ නගරසභාවක ස්ථිර රැකියාවක් ඇගේ සැමියට  සොයා දෙන්නත් සමත් වෙලා තිබ්බා..මේ අතර අපේ අම්මත් එක්ක ඇතිඋනු සාකච්ඡා වල ප්‍රතිඵලයක් විදිහට ඇය තම දෙමාපිය සෙවණේ  හිටිය වැඩිමල් දරුවත් නැවත ඇය ලඟට ගන්න තීරණය කරලා තිබ්බේ අතේ තියන මුදල් අඩුකම නිසා දරුවා බලන්න යන්න වෙන වාර ගන්න අතේ ඇඟිලි ගානටත් වඩා අඩුවුනු නිසා...අදටත් කියන ඕනම වෙලාවක එන්න පොරොන්දු වෙන ඇය එන්නේ නම් ඈට ඕන  වෙලාවට.. හැබැයි ඇයට පවරන ඕන වැඩක් ඇදයක් නොකියන්න කරන්න ඇ උපන් හපනියක්..