අම්මි අම්මී අර අර දිගම දිග ට්‍රක් එකක්.....අම්මී අර බලන්නකෝ....

 

   එදත් වෙනදා වගේම ඉක්මනින් සතිඅන්තය උදාවෙනකන් බලන් හිටිය වැඩට යන්න කම්මැලි සිකුරාදා දිනයක්.. කිසිම වෙනසක් තිබුනේ නැ එක දෙයක් ඇරෙන්න. මගේ පියාට තිබුනා කලුපාට "Briefcase" එකක් ඔහුගේ ලියකියවිලි , මතක සටහන් තැන්පත් කරල තියෙන අපිට අල්ලනවත් දෙන්නෙ නැති. ( හොරෙන් ඇරල බලලා තියනව පොඩ්ඩ පොඩ්ඩ ) එකේ තියන දේවල් සාමාන්‍යයෙන් ඔහු අපිත් එක්ක කියන්නේ නැහැ. ඒත් මේ කියන සිකුරාදාට  එළිය වුනු  කලින් දවසේ රැ එතෙක් කල් ගෙනාපු විදිහේ යම් වෙනසක් වුනා. ඔහු ඒ එකිනෙක අපිට පෙන්වා තිබුනා එක විටත්, වෙන  වෙනමත්. අපි පුංචි කාලෙ මුලින්ම ඉරි ඇදපු කොල, ඉපදුනාම විස්තර ලියන්න හම්බුනු පොත්, බැංකු සටහන් වගේ දේවල් තමයි ඒකේ තිබුනේ. 

ඔහු එතෙක් කල් මුදල් හදල් පිළිබද වැඩිපුර සාකච්ඡා කලේ මව සමඟ හෝ මා සමඟ. නමුත් මේ දවසේ ඔහු ඒ සඳහා තෝරගෙන තිබ්බේ එවකට විශ්විද්‍යාල පළමු වසරේ ශිෂ්‍යයෙකු වන මගේ සහෝදරයවයි. නින්දට පෙර ඔහු මගේ මවට පවසා තිබුනා කසාද සහතිකය ඉදිරිපත් කර  ඕනම මොහොතක ඔහු නමින් තැන්පත් කල ඇති සියල්ල ඇයට පවරාගත හැකි බව ඔහු ජීවිතයෙන් සමුගත්තොත්....

මොකක්දෝ සිහියට නඟාගන්න අපහසු සිදුවීමකින් මා පෙර දින හවස් කාලයේ හැඬුබව ඇරෙන්න එදා උදැසන මට වෙනදා වගේමයි. රැකියාවට යන්න පිටත්වෙන මොහොතේ වෙනදට නම් ඒ වෙලාවට ඇහැරලා ඉන්න පියා මාව පාර ලඟට ඇරලවන එක සිරිතක් උනත් එදා මං ලැස්ති වෙලා ඉවර වෙනතුරුත් ඔහු නිදාගෙනයි හිටියේ. මං කාමරයේ දොර රෙද්ද අතරින් බලලා සද්ද නැතුව ගියේ හිතේ වැඩි කැමත්තකින් නෙමේ. බස් එකේ තෙරපිලා යනවට වඩා බොහෝ දවස්වලට වගේ බස් එකක් ගන්න ලේසි වෙන්න කියලා ඔහු මාව වාහනයේ නංවගෙන හන්දියට ගිහින් සෙනඟ පිරුනු බස් දකිනකොට "යන් ගිහින් බස්සනම්" කියල උදේට හරියට කාලවත් නැතුව මං වෙනුවෙන්ම අර එපා කරපු Traffic අස්සෙන් ගිහින් Office එකේ දොරකඩින්ම මාව අදත් බස්සන්න පුලුවන් ද කියල මගේ හිතේ නැඟුනු පැනයට එහෙම්මම හිත ඇතුලෙම නැවතිමේ තිත තිබ්බේ හැමදාම ඒ දේ කරන්න බැනේ. මමත් පුරුදු වෙන්න ඕනේ  බස් එකේ තනියම යන්න , කට්ට කන්න. එහෙම හිතලා පණ්ඩිතය වගේ බස් දෙකක Office එකට ගිහින් වැඩ කලෙත් සාමාන්‍ය සිකුරාදාවක දැනෙන සැහැල්ලුව එක්කමයි. 

පැය 8ක සේවාමුරය අහවර කරල රවුමට තිබ්බ පඬිපෙලින් මම බැහලා පහළට ආවේ හීතලට මුහුණට වැදුනු මුහුදු හුළගත් එක්කම හැමදාමත් වගේ විනාඩි 5ක් හරි ඇතින් පේන නොනවතින රළ නඟින මහ මුහුද දිහා ආරුක්කු හැඩේට තිබ්බ කවුළුවෙන් බලන් ඉඳලයි. පහලට බැස්ස ගමන් මට හිතුනේ මගේ පියාට දුරකථන ඇමතුමක් ගන්න. මාව එක්කන් යන්න එන්න පුලුවන් ද අහන්න ගොඩක් දවස් වලට වෙනව වගේ යන ගමන් මං කියන ඕනම තැනකින්  ඕනම දෙයක් අරන්දෙන නිසා.  ඒ වෙනකොට 24 වෙනිවිය ආසන්නයේ හිටිය මම පොඩි එකෙක් වගේ හැමදේටම තාත්තට කතා කරන්න ඕන නැ කියලා හිතුනු නිසා අතට ගත්ත දුරකථනය ආපහු අත්බැගයට දාල මම හිමින් හිමින් ගාලු පාරට ඇවිදගෙන ආවේ බස් එකක් ගන්න, ගෙදර යන්න. 

ඔය විදිහට වෙනදා වගේම මාත් ගෙදර ආවා, වෙනදා වගේම අම්ම හදල දෙන කිරිකෝපි එක  ඇදුම් මාරු කරනත් කලින් බිව්වෙ ඊට පස්සේ තමයි බස් එකේ තෙරපිලා ආව නිසා හිතේ ඇතිවුනු නොසන්සුන්කම අඩුවෙන්නේ කියලා අත්දැකිමෙන් දන්න නිසා. ඔහොම පුරුදු විදිහටම ඒ සිකුරදාවෙත් අවසානය ලඟාවෙන බව හඟවමින් හතරවටින් අඳුර වැටීගෙන එද්දි හිතට දැනුනෙ හෙට නම් උදෙන් නැගිටින්න ඕනෙත් නැ, වැඩට යන්න ඕනෙත් නැ, බස් වල තෙරපෙන්න ඕනෙත් නැ, අහස පොළව ගැටලවන තරන් හිතන්න වෙන Training නැ, හොඳට එළිය වැටෙනකන් නිදාගන්න පුලුවන් කියන හිතට හරිම නිදහසක් සැනසිල්ලක් ගෙනදෙන හැඟිමක් . හැමදාම ඉතින් වැඩට යන කවුරුත් සිකුරාදාට ඔහොම හිතනවනේ, ඒ නිසා එකේ විශේෂයක් ඒවෙලේ දැනුනේ නැහැ. 

ටික ටික රැ උනා, අපි රැට කැම කැවට අම්මා තත්තා එන පෙරමඟ බලාගෙන ඉන්නවා මිසක්  කන පාටක් නැහැ. ඒ කොහොමත් අපේ අම්මගේ හැටි. අපේ ගෙදර ඉස්සරහින් වාහනය එද්දි තාත්තා හෝන් එක ගහන්නේ අපිට ඉඟියක් දෙන්න පිටිපස්සේ ගරාජ් එකේ විදුලිපහන් දල්වන්න කියලා. ඔන්න ඔය හෝන් හඬ ඇහෙනකන් තමයි අම්මා මඟබලාගෙන ඉන්නේ.  ඒත් 7 උනා, 8 උනා , 9 උනා හෝන් හඬ තාම නැහැ. රැ 9.30 විතර වෙනකොට අපේ ගෙදර දුරකථනය වැදෙන්නෙ ගත්තා, වෙනසක් නැනේ , වෙනදත්  එහෙම තමා.. අම්මා තමයි උත්තර දුන්නේ, අහලා තිබ්බේ අපේ වාහනයේ අංකය මොකක්ද කියලා, ඇමතුම දිලා තිබ්බේ අපේ ගෙදර තියන පාර අද්දරම ඉන්න අම්මගෙම මල්ලි, ඒ කියන්නෙ අපේ මාමා. ඔන්න ඒ පාර මෙතෙක් වෙලා අම්මගේ කන්කෙඳිරිය වැඩිය ගනන් ගන්නේ නැතුව හිටිය මට මොකක්දෝ හැඟිමක් හිතෙන්න ගත්තා, තාත්තගේ වාහනේ හෝන් හඬ පරක්කු ඇයි කියලා.. ඒත් ඉතින් මීට වඩා වාහනේ වැඩ වලට ගිහින් රැ වුනු දවස් තිබුනු නිසා ලොකුවට හිතුවේ නැති උනත් එහෙම වැඩි වෙලා ඉන්න ලැබුනෙ නම් නැහැ. 

"කාගෙදෝ වාහනයක් කන්ටේනරේක හැප්පිලා, ගන්න දෙයක් නැ කියල තමයි කියන්නේ" මේ වාක්‍ය මට මුලින්ම ඇහුනේ කාගෙන් ද කියලා මට මතක නැහැ, හැබැයි ගෙදර හිටිය ඇඳුම පිටින්ම මමත් මල්ලිත් ඇතුලු ලඟපාත හිටිය හැමකෙනෙක්ම පෙරහැර වගේ මහපාරට දුවන්න ගත්තා එක මොහොතක්වත් පමා වෙන්නේ නැතුව.

 

දිගට දිගේ අඩි තියන මල්ලිත් එක්ක හරි හරියට මාත් දුවල ගියාට ලංවෙද්දි මං දැක්කේ මිනිස් ඔලු ගොඩකින් වටවුනු මිනිස් වළල්ලක් විතරයි, වෙන කිසිම දෙයක් මට පෙනුනේ නැහැ. එත් මට දැනුන ඒ වෙන කවුරුවත් නෙමේ , අපිව කුරුළු පැටව් වගේ ලොකු මහත් කරන්න කුරුළු කුඩුවක සුවපහසුව හදන්න තමන්ගේ මුලු ජීවිතයම වෙහෙස නොබලා කැපවුනු මීට මාස කීපයකට පෙර රැකියාවෙන් විශ්‍රාම ගිය අපේ පියා.. අලුත්ම අලුත් කිරිපාටින් බැබලුන ,හදන්න පුලුවන් හැම අඩුපාඩුවක්ම පුලුවන් උපරිමයෙන් හදලා Paint කරලා "Final Touch" කරන්න අරන් ගිය වාහනය කුඩු පට්ටම් වෙලා.. ඒත් තාම Paint සුවඳ දැනෙනවා.. කන්ටේනර් රියදුරු පැන ගිහින්......

"කන්ටේනර් එකේ පැත්තක Light තිබිලා නැලු"
"Wrong Side ලු ආවේ"
"Wrong Side ඇවිත් අනිත් පැත්තට දාන්න ගියේ"

ඔන්න ඔය වගේ කතා එක පිට එක වටවෙලා හිටිය අය කතා වෙනවා මට හීනෙන් වගේ  ඇහුනේ එතන තවත් ඉඳලා තේරුමක් නැ කියලා අපිව ආපහු ගෙදර එක්ක යනවෙලේ, එත් මගේ හිතෙන් ඒ ඇහුනු වචන කවදාවත් ගිලිහිලා යන්නෙ නම් නැ..

ඊට අවුරුදු ගානකට පස්සේ අදත් සිකුරාදාවක්, මම රැට කැම කාලා අත හෝදන්න ආපු වෙලේ එතන තිබුනු කවුළුවෙන් දැක්කා ලස්සනට හැම පැත්තෙන්ම පුංචි පුංචි පාට පාට විදුලි පහන් පත්තු කරගෙන තොරණක් වගෙ දිලිහි දිලිහි යන ලොකුම ලොකු දිගම දිග කන්ටේනර් එකක් අපේ ගෙදර ඉස්සරහින් දිවෙන "Highway" එකේ යනවා. ඒක දැක්ක මට ආයේම අර අවුරුදු ගානකට කලින් හිනෙන් වගෙ ඇහුනු වදන් ආපහු මතක් උනා.

           "අනේ මෙහෙම අර කන්ටේනර් එකත් එළිය වෙලා තිබ්බා නම්"

සමහර මතක තියනවා කොයිතරම් මතකයෙන් ඉවත් කරන්න හැදුවත් එහෙම කරන්න බැහැ. මේ සිදුවීමත් එක්ක එතෙක් කල් මහපොළවට අඩිගානක් උඩ තුබුනු ආරක්ෂිත සැපපහසු උණුසුම් කුරුළු කූඩුවෙන් අපි හැමෝටම එකපාරට බිමට වැටෙන්න වුනේ හීනෙන්වත් හිතපු නැති තරම් කුණාටුවකට පස්සේ. එතනින් එහාට සිදුවුනු සිදුවිම්  මගේ මුලු ජීවිතයම වෙනස් කලා..  මේ සිද්ධිය උනු සිකුරාදාට කලින් දවසේ රැ ඇඬුවෙ ඇයි කියලා මට මතක නැ, හැබැයි මම ඊට පස්සේ ඒ වගේ  ඇඬුවෙ ඊට අවුරුදු 4කට පස්සේ ජනවාරි මාසේ මැද දවසක.. එතකන් එදා දැනුනු වේදනාවට කඳුලු හරහා මං එළියට එන්න දුන්නේ නැ, අම්මයි මල්ලියි දකින හැම තප්පරයකම ආපහු ඇස් ඇතුලේම ඒ කඳුලු හිරකර ගත්තා මිසක්...

ඒත් එදා දැනුනු හිස්කම කිසිම දවසක මගේ හිතේ පිරවෙන්නේ නැති හිඩැසක් ඉතුරු කරලා කාලය ගෙවිලා යනවා තප්පරෙන් තප්පරේ , විනාඩියෙන් විනාඩිය, පැයෙන් පැය, දවසින් දවස, මාසෙන් මාසේ, අවුරුද්දෙන් අවුරුද්ද අත්දැකිම් එකතු කරමින්, මගේ පියාගේ ගැඹුරු කටහඬ , රත් පැහැ දෙනෙත් , නිතරම හිනාවෙන් හැඩවෙලා තිබුනු මුහුණ මගේ මනසේ සිත්තම් කරමින් ඔහුගේ ශක්තිමත් අත්වල පහස මගේ උරහිස් වලට තවමත් තදින් දැනෙමින්.........

ප.ලි : මේ වගේ එළිය උනු කන්ටේනර් පාරේ යන එක හරිම සුලබයි, ඒ විසිතුරු දකින පුංචි පුතාගේ කටින් පිටවෙන වචන ටිකත් හරී හුරතල්.. එත්........